ruń (1)

klimat gorący i suchy

z palm wyczy­tu­ję hura­gan zastęp
gwiaz­do­blo­ków
mój chło­pak cały dzień odry­wa kol­ce
łóż­ko usia­ne tyto­niem reszt­ka­mi
rdza­wych pają­ków

blask mnie przy­gi­na do zie­mi pościel
sze­le­ści sucho
myślę o zamia­ta­niu gałę­zi gałę­zia­mi
to wła­śnie zna­czy się przy­dać: jed­ni leżą
dru­dzy zaj­mą się ich usu­wa­niem

wygię­te liście aga­wy albo kosmy­ki
któ­re opa­dły w trak­cie wese­la coś co umar­ło
w bólach mówię a on ukła­da kol­ce
na łazien­ko­wym dywa­ni­ku

w ustach obra­cam opun­cję:
mię­si­stą kulę z burz i zna­mion
któ­re odro­sły a are­ola to takie ład­ne sło­wo
mały obszar z któ­re­go wyra­sta cierń –
dobre imię dla cór­ki

kalima

po wypa­le­niu traw wwier­ca­my wizje­ry
krą­ży­my w gra­ni­cach dziel­nic

pył liże okna skro­bie dna base­nów
woda już się nie przy­ję­ła

nad zupa­mi z prosz­ku czy­ta­my o oprzę­dach
nie­mow­lę­tach zrzu­ca­nych z wież
łapa­nych w płach­ty – zszy­wa­my prze­ście­ra­dła

mokre płót­na w drzwiach wyła­pu­ją ziar­na

na ciem­nym podwó­rzu
sto­pa za sto­pą po ubyt­kach sier­ści łyse plac­ki
na kocich grzbie­tach zle­wa­ją się w jed­no

co spło­nę­ło
tknię­te obra­ca się w pożar