ruń (2)

ozime

wie­czo­ra­mi nic tyl­ko zbie­rać tale­rze
miej­sca po nich jak zga­szo­ne świa­tło

co to za tar­cia że aż łusz­czą się pta­ki
mecha­ci widok na nie­bo?

suchy pro­wiant tło­czy się w szaf­kach
ale na wyciecz­kach jedze­nie to za dużo: w ostro­list­nej gru­pie
wolisz to prze­cze­kać

lewą ręką badasz łyse plac­ki na gło­wie – pocho­dzisz
wła­śnie stam­tąd

czy pani się zgła­sza? nie, tyl­ko doty­kam czasz­kę

obra­stasz mło­dy­mi
wsią­kasz w sto­sy zia­ren

fotopułapka

zry­wa­no wiśnie czy wyci­na­no mig­dał­ki? kie­dy domy­kasz oczy
pamię­tasz jesz­cze mniej choć przez drzwi lepiej sły­szysz
mokre odgło­sy współ­lo­ka­to­rek

widzisz tyl­ko czer­wień mię­śni miąż­szu
komo­ra nasien­na jest pusta

przy łóż­ku dry­low­ni­ca: pest­ki wydłu­bu­jesz aż zoba­czysz sio­strę
gdy po ciem­ku
zdra­py­wa­ła zęba­mi albe­do

czy kadr z foto­pu­łap­ki to praw­da? pośród sza­rych liści
lis świe­ci ocza­mi i ostroż­nie prze­cho­dzi po zwa­lo­nym drze­wie
w stro­nę pod­czer­wie­ni
w głąb szki­ców pod far­bą