Sankcje (1)

Na wprost

Coś zgrzy­ta w języ­ku miło­ści, pomy­ślał bez słów,
kie­dy leże­li sobie na wprost, a jego pierw­szy raz
był razem, gdy jej na świe­cie nie było. Koja­rzysz?
Był, ale jej nie było. Nie było, a on był.
Jak pięk­nie tęt­ni­ły tęt­ni­ce. Jak dotyk się dookre­ślał,
a skó­ra uczy­ła się mówić otwar­tym jak oczy
tek­stem. Niby tak samo jak dziś.
Nad­ro­bić czas, kto wie? mógł­by w tej chwi­li pomy­śleć,
a plótł trzy po trzy pal­ca­mi. Raz po raz.
I pierw­szy raz. Tym razem zmie­nia­jąc kie­ru­nek,
pstrą­gi wró­ci­ły do źró­deł. Kocha­li się pod prąd.

Thermidor

Musiał z wier­sza powy­ci­nać sło­wa,
któ­re były jej. Nasła­ła na nie­go poli­cję
skar­bo­wą, san­kiu­lo­tów od nie­pra­wych
słów, bóg zresz­tą wie kogo. Musiał wykro­ić
ją z wier­szy, bo nie była jego. Musiał wyjść
z wier­szy na powie­trze i po wodzie
się przejść, a gdy szedł, szedł i widział
mewy, któ­re nie były niko­go,
i ławi­ce do niko­go nie­na­le­żą­cych ryb.
Szedł po morzu lżej­szy niż pia­na na morzu,
cich­szy niż szyfr pęk­nięć na lustrze, w któ­rym
cudze zamie­nia­ło się w nasze. Mógł
zdu­blo­wać Robespierre’a
z oban­da­żo­wa­ną szczę­ką, któ­ry pośród krzy­ków
sta­wiał krok za kro­kiem, zanim
nie roz­stą­pił mu się pod pode­szwą bruk.