Sankcje (2)

Batman rzuca kością

Tam aku­rat być nie mogli­śmy. Oszczę­dził nas
rachu­nek praw­do­po­do­bień­stwa. Ale gdy­by nie w Denver,
a na Bału­tach, nie kino z czer­wo­nym dywa­nem,
a przej­ście przed barem, w któ­rym zje­dli­śmy
naj­lep­szy tatar w mie­ście? Gdy­by nie strzał,
a ude­rze­nie na pasach, nie reming­ton,
a matiz 200? Gdy­by nie
na obraz­kach, a nie na obraz­kach?
Gdy­by, krót­ko mówiąc, nie oni, a my?

Kto by wte­dy pró­bo­wał, wbrew fak­tom, wyja­śniać,
że byli­śmy tam, wbrew pra­wu, ja i ty,
przy­pad­kiem?

Siwe oczka stuśnij

Za oknem zwi­sa­ły porzecz­ki
w gęstych, zasad­ni­czo czer­wo­nych
kiściach. Tak­że, jak to w waka­cje, syp­nę­ło
agre­stem. Za pło­tem, u Olesz­czu­ków, kusi­ły
mali­ny, kasz­ta­ny – u Pre­fe­ran­so­wa. Na skra­ju
łóż­ka przy­sia­dła ciot­ka, od woj­ny
sama, bo mąż prze­padł
w powsta­niu. Życie ciot­ki, w odcin­kach,
mie­li­śmy na dobra­noc. „I bagne­tem wykro­ił jej
pierś. Widzia­łam”. Też widzia­łem –

kie­dy

zga­si­ła świa­tło i zamknę­ła drzwi. Tak
zaczął mi się Pierw­szy Kra­jo­wy Rok Gro­zy, bo
nie minął mie­siąc, a widzia­łem,
jak nawle­ka­ją na pal Olbrych­skie­go
w kolo­rze. Po drew­nia­nej pod­ło­dze jak
piłecz­ki od ping-pon­ga ska­ka­ły nocą bia­łe,
wil­got­ne gał­ki, przed któ­ry­mi
nie szło się skryć. Pac, pac, mówi­ły. Pac, pac,
powta­rza­łem jak echo.