Serce Chopina (1)

Trze­cia. Pusto na scho­dach. Pusto na uli­cy.
Śpią żywi i umar­li, pracz­ki i kle­ry­cy.

Pusto w zamknię­tym skle­pie przy rega­le soków,
któ­ry jaśnie­je tru­pio za nabia­łem, w mro­ku.

Puste całe fasa­dy, bez jed­ne­go świa­tła,
rząd czar­nych okien jak­by elek­trow­nia padła.

Pusto za oknem: tyl­ko fioł­ko­wy bryt nocy.
Śpią fle­cist­ki i zdu­ni, dzie­ci i pro­ro­cy.

Pod mięk­ką muf­ką coś się roz­grze­wa i rośnie,
roz­pro­sto­wu­je pal­ce, prę­ży się miło­śnie:

z wygłu­szo­ne­go mia­sta, przez cegły i tyn­ki
prze­cho­dzą nuty, gło­sik zepsu­tej dziew­czyn­ki.

Lana, gry­zet­ka z reklam odzie­żo­wej sie­ci,
śpie­wa nam, że jeste­śmy byta­mi-ku-śmier­ci.

Kole­bie się w odde­chach i kole­bie w bio­drach,
cała insta­gra­mo­wa, buracz­ko­wo-modra.

Lana to weł­na, weł­na to fala, a fala
prze­cho­dzi niskim dźwię­kiem przez wszyst­ko i sca­la.

Skle­ja się łyd­ka z udem w zła­ma­nej zabaw­ce,
urwa­ny młot z miśnień­ską figur­ką kowa­la
(leża­ły tak osob­no z osiem lat w ser­want­ce),

zbro­jo­ne szkło z meta­lem w fasa­dach wie­żow­ców,
w kar­to­nie na paw­la­czu – lata­wiec z lataw­cem;
rze­ka przy­wie­ra nagle do ostro­gi mostu,

śre­dnio­wiecz­na zapra­wa robi się nie­sy­ta
cegieł, z któ­ry­mi była od stu­le­ci w związ­ku
aż trzesz­czą fun­da­men­tów kamien­ne kory­ta,

kart­ka skle­ja się z kart­ką w tomie pism Leni­na,
(Lana zbyt jest leni­wa by Leni­na czy­tać),
cia­śniej przy­le­ga korek do butel­ki wina,

pine­ska z ogło­sze­niem Zagi­nę­ła kot­ka –
do pnia aka­cji w par­ku, do pod­kła­dów – szy­na;
przez wszyst­ko się prze­le­wa jak mela­sa słod­ka

woka­li­za gry­zet­ki: tra­sa­mi na skraj
mia­sta, dalej pola­mi, przez lasy Otwoc­ka,
na Lubar­tów, Ostró­dę i Piłę, i Kłaj:

‘Cau­se you and I – odpły­wa – we were born to die.