Serce Chopina (2)

Zako­chaj się w War­sza­wie. Świet­nie, sie­dem sylab
do trzy­na­sto­zgło­skow­ca jak ulał. Pozio­mo.
Bo pio­no­wo wia­do­mo: PeKiN z War­saw Spi­re.
Słow­nik w mojej komór­ce nie zna sło­wa sexy,
pisze rdzy. Zamiast sek­su jest rej­su i tyl­ko
cru­ising jakoś to łączy: zardze­wia­łe bla­chy,
puste nabrze­że por­tu, noc, kurt­ka dżin­so­wa,
zsu­nię­te majt­ki majt­ka, coś, o czym się czy­ta,
coś z homo­pre­hi­sto­rii. Hej, stat­ku miło­ści,
mogę wma­wiać w komór­kę brzyd­kie sło­wa jak się
lub­czy­ko­we zaklę­cie wma­wia w chłód jaski­ni,
ale star­czy opie­wać te sze­ro­kie, moc­ne
bur­ty, ten maszt ster­czą­cy, goto­wą do strza­łu
arma­tę, żar od kotłów i bia­łą ban­de­rę,
mozol­nie wycią­ga­ną na sam masz­tu czu­bek,
paf!

Wystrze­li­ło tyle pie­prz­nych (czy­li sal­ty)
meta­for z pod­ręcz­ni­ka banal­nych pod­ry­wów,
ale są nie­prze­bra­ne: amu­ni­cji star­czy
gdy czy­tel­nik z poetą opad­ną już z siły,
zupeł­nie znie­chę­ce­ni, na sąsied­nie kar­ty.

Ach, schro­nić się pod gru­bym sak­pal­tem kla­sy­ka,
niech w rymo­wa­nych wer­sach pso­tli­wość się zgu­bi,
niech zza węgła śred­niów­ki alu­zją nie syka
tyl­ko pol­sz­czy­zny pięk­nem wiecz­nem cię hołu­bi
(i pręd­ko zatkaj uszy, zaraz ktoś rozum­ny,
powie, że pięk­no wiecz­ne, bo wie­ko, od trum­ny).

Sło­wac­ki? Dobszsz, Sło­wac­ki, dostoj­ny jak kło­da,
w pół­skór­ku, ze zło­ce­niem, z tak zwa­ną boga­tą
sza­tą: Te stro­fy złe są, no więc na to zgo­da;
(skrom­niś) Nie­po­etycz­ne… zga­dzam się i na to…
Nuda, prze­bie­gam wzro­kiem wer­sy, coś o łód­ce,
o łabę­dziu i Spar­cie (stresz­cza­jąc pokrót­ce).

Przez nachy­lo­ne żagle księ­życ bla­dy – czy­tam –
Poka­zu­je mi majt­ki zadu­ma­ne. Ład­ny
kwia­tek: że nagle mowa gdzie indziej prze­szy­ta
sen­sem. Sto­ją, jak daw­ni ryce­rze Hel­la­dy
o maszt opar­ci. Sto­ją. Maszt. Tak zma­sa­kro­wać
tę wia­rę w przy­zwo­itość wiesz­czo­we­go sło­wa!

Ale tak jest napraw­dę. Naj­czy­ściej. Sto­imy
z miło­ścią i z jej bra­kiem pod ścia­na­mi świa­ta
i nikt nam nie poda­je amu­ni­cji, zni­kąd
ratun­ku ni posił­ków, żad­ne cudze sło­wa
nie przy­no­szą nam ulgi. I trze­ba od nowa
wikłać ze sobą sen­sy, ustę­po­wać szy­kom,
ucie­rać nowe fra­zy, ina­czej zatra­ta –
i nigdy nie wyrwie­my się z zaprze­szłej zimy.