Skóra byka

I

Byk na pia­skach Sefa­ra­du
ata­ku­je roz­cią­gnię­tą skó­rę
i uno­sząc ją zamie­nia w sztan­dar.
Na wie­trze owa skó­ra byka
ocie­ka­ją­ce­go krwią byka
jest tyl­ko łach­ma­nem stward­nia­łym przez słoń­ca zło­to,
już na zawsze wyda­nym męczeń­stwu cza­su,
modli­twie naszej i bluź­nier­stwu nasze­mu.
Ofia­ra i jed­no­cze­śnie kat,
nie­na­wiść i miłość, płacz oraz śmiech
pod zamknię­tą wiecz­no­ścią nie­ba.

XXX

Roz­ma­ici są ludzie i roz­ma­ite ich mowy,
jed­nej tyl­ko miło­ści nada­li wie­le mian.
Sta­re i kru­che sre­bro prze­obra­ża się ospa­le w wie­czór
i nad wsia­mi jasno świe­ci.
Zie­mia, w sidła tysią­ca wraż­li­wych uszu,
poj­ma­ła pta­ki pod­nieb­nej pie­śni.
Tak, zro­zum i uczyń z niej swo­ją,
rów­nież w oliw­nym gaju,
szla­chet­ną lecz pro­stą praw­dę uwię­zio­ne­go przez wiatr gło­su:
„Roz­ma­ite są mowy i roz­ma­ici ludzie,
I nada­dzą wie­le mian jed­nej miło­ści.

XLVI

Cza­sa­mi koniecz­ne i nie­unik­nio­ne jest
by czło­wiek zgi­nął za naród,
ale prze­nig­dy nie musi zgi­nąć naród cały
za tyl­ko jed­ne­go czło­wie­ka:
zapa­mię­taj to na zawsze, Sefa­ra­dzie.
Umoc­nij mosty dia­lo­gu,
zro­zum i usza­nuj
róż­no­rod­ne racje i języ­ki twych dzie­ci.
Nie­chaj deszcz powo­li na zbo­że spad­nie,
a wiatr niech muska roz­le­głe pola
niczym dotyk deli­kat­nej dło­ni.
Sefa­ra­dzie, żyj wiecz­nie
w poko­ju i porząd­ku,
w pra­cy, w trud­nej lecz zasłu­żo­nej
wol­no­ści.