Skóra byka i inne wiersze (2)

Cmentarz Sinery

II

Ależ mała ojczy­zna
ota­cza­ją­ca cmen­tarz!
Morze w dali, Sine­ra,
wzgó­rza pinii, win­ni­ca,
żleb pyli­sty. Nie kocham
już nicze­go prócz cie­nia
wędru­ją­ce­go chmu­ry.
Nie­śpiesz­ne­go wspo­mnie­nia,
dni minio­nych na zawsze.

XXV

Nad brze­giem morza. Mia­łem
mały wła­sny dom, swój sen,
nad brze­giem morza.

Wznie­sio­ny dziób. Wysmu­kłą
łódź, któ­rą ste­ro­wa­łem
swo­bod­nym szla­kiem morza.

A oczy zna­ły
wszy­stek ład i har­mo­nię
mojej małej ojczy­zny.

Jak­że ci muszę
opi­sać trwo­gę, któ­rą
deszcz spro­wa­dza na szy­by!
Oto teraz noc mrocz­na
nad mym domem zapa­da.

Ku kata­stro­fie
pcha­ją mnie czar­ne ska­ły.
Mnie, więź­nia pie­śni,
tru­du próż­ne­go, kto dziś
powie­dzie ku świ­ta­niu?

Nad samym morzem mia­łem
swój dom, swój sen nie­śpiesz­ny.

Próba kantyku w świątyni

O, jak­że zmę­czo­ny jestem tą moją
tchórz­li­wą, sta­rą, tak nie­okrze­sa­ną zie­mią
i z jakąż wiel­ką ocho­tą wyje­chał­bym z niej
na pół­noc,
gdzie ludzie są ponoć czy­ści
i cno­tli­wi, oby­ci, zamoż­ni, wol­ni,
przy­tom­ni i szczę­śli­wi!
W tym cza­sie bra­cia w kon­gre­ga­cji mówi­li­by
z dez­apro­ba­tą: „Niczym ptak, co porzu­ca wła­sne gniaz­do,
jest człek opusz­cza­ją­cy swe miej­sce”,
ja zaś, już z odda­li, śmiał­bym się
z pra­wa i z wie­ko­wej mądro­ści
ludu mego wyschnię­te­go kra­ju.
Lecz nie podą­żę nigdy za swo­im marze­niem
i pozo­sta­nę tu do śmier­ci.
Ponie­waż ja tak­że jestem bar­dzo tchórz­li­wy i nie­okrze­sa­ny,
a do tego kocham z
bez­na­dziej­nym bólem
tę moją bied­ną,
pod­łą, smut­ną, nie­szczę­sną ojczy­znę.