Skry na mrok

Modlitwa

W mojej sypial­ni z dzie­ciń­stwa wiatr szar­pie
kota­rą, ścią­ga mrok do środ­ka.
Noc w noc, w dziew­czę­cych cza­sach,

klę­cza­łam tu, czu­łam,
jak drżą mi war­gi od dzie­dzi­czo­nych słów
i dzie­dzi­czo­ne­go lęku.

Szep­ty wpra­wia­ły
w wir wizje zaci­śnię­te w kułak
– czer­wo­ne szcze­li­ny, cier­nie, kobie­ty we łzach –

bła­ga­łam, klę­cząc, moje namięt­nost­ki,
by przy­szły tutaj z mro­ku, co jarzył się
za powie­ka­mi.

*

Dziś wie­czór,
przy­szłaś na palusz­kach pod drzwi,
kie­dy wszy­scy spa­li,
żeby usiąść, naga, na moim łóż­ku.

W świe­tle lam­py
pora­stasz żół­tą aure­olą,
a ja, zno­wu, klę­kam
w ciem­no­ści

na dnie, u stóp.
Z moich ust znów
echo słów:
O, boże, pro­szę, już, już.

Kwiecie

Kwit­ną w sta­rych książ­kach,
na łodyż­kach ścię­tych w cie­płe popo­łu­dnia,
ktoś je skła­da, spłasz­cza, po czym zapo­mi­na.

Zegar sta­je.
Ogród ginie. W mgłę
odcho­dzą dzie­ci.

Cisza gbur­nych grzbie­tów. Cisza
zgnie­cio­ne­go kwie­cia
na łące wśród czcio­nek,

gdzie obok czte­rech jaskrów leży
sto­krot­ka skło­ter­ka
ze sta­ry­mi, pożół­kły­mi oczy­ma.