Słone

po pierwsze miejsce

mogę wybrać co było pierw­sze mio­do­wy
przed­świt nad linią zim­nej wody
twar­de od wia­tru ręce poprze­ci­na­ne
cia­ła drzew sączą­ce żywi­cę kona­ry poro­słe
wodo­ro­stem pale wbi­te
w wodę mokry pia­sek suchy pia­sek

mogę wybrać bo nie pamię­tam
co było pierw­sze mówi­li że wzię­li­śmy się
z morza a potem do nie­go wró­ci­my

niechciane noc

nocą uchy­la­my okna pozwa­la­my
im by weszły wcze­śniej zasła­nia­my
płach­tą lustra wpusz­cza­my je pod
powie­ki pie­rzy­ny nagrza­ne cia­łem łóż­ka
noce są wte­dy wietrz­ne ludziom stąd śnią
się gęste sny w ich snach woda
pod­cho­dzi pod szy­ję

a za okna­mi zło­ta łuna zło­te
runo już świ­ta

młynek

godzi­my się by oddać morzu
co jeste­śmy win­ni swo­ją wła­sność
woda zamie­nia w sól nam nic do tego
gdzie fale prą­dy zazna­cza­ją teren
może­my przy­nieść ono bie­rze

każ­dy tu dobrze wie że tajem­ni­ca
morza jest świę­ta niech
będzie tak jak wska­zu­ją pacior­ki
różań­ca madon­na prze­chy­lo­na na
brud­nej od mułu łód­ce

niech weź­mie kogo chce połknie stra­wi
w swo­im brzu­chu ta krew
nie bar­wi niech nam potem
odda na pocho­wa­nie

ludzie mówią że na dnie leży
mły­nek i obra­ca się i obra­ca
i soli wodę

papro

pod­cho­dzi­my bli­sko już wydmy wszyst­kie
sma­ku­je­my jak sól tej jed­nej nocy
zbie­ra­my krwaw­ni­ki i zawil­ce morze
kar­mi nas córki wody szu­ka­ją kwia­tu
papro­ci w roz­łu­pa­nych kamie­niach opusz­czo­nych
dziu­plach gniaz­dach wilg

któ­ra się pierw­sza zbli­ży odda
jej powin­ność pod czar­nym nie­bem
roz­le­wa się drew­nia­ny stu­kot

sły­chać jak w żyłach buzu­je
sok mię­si­ste ser­ce zamie­nia się w gałąź

niech płynie

bo jest tak: wszyst­ko
pły­nie w cie­le i w nabrzmia­łych
żyłach w wodzie roz­pły­wa się
roz­pły­nie rozej­dzie