Śnieg w kwietniową niedzielę

[Od tego śniegu w kwietniową niedzielę]

Od tego śnie­gu w kwiet­nio­wą nie­dzie­lę
Kwia­ty na śli­wach robią się zie­lo­ne
Z bia­łych. Godzin­ka, może dwie – stop­nie­je.
Dziw­ne, że spę­dzam ją, prze­no­sząc sło­je

Two­je­go dże­mu z tych wła­śnie śliw, mię­dzy
Szaf­ką a szaf­ką. Pięć razy obra­cam,
Będzie z pięć­dzie­siąt kilo, może wię­cej –
Nad­to na wszyst­kie pod­wie­czor­ki lata,

Któ­rych już nie zjesz, przy któ­rych nie sią­dziesz.
Stoi za szy­bą i za celo­fa­nem,
Two­je ostat­nie lato – takie słod­kie
I bez­sen­sow­ne, i nie­po­wta­rzal­ne.

Wysokie okna

Gdy widzę parę dzie­cia­ków i wiem, że
Ona spi­ra­lę nosi albo bie­rze
Jakieś glo­bul­ki, a on ją posu­wa,
Myślę: to wła­śnie jest ten raj, o któ­rym

Wszy­scy­śmy, sta­rzy, marzy­li – for­mu­ły,
Gesty i wię­zi zepchnię­te na stro­nę
Jak prze­sta­rza­łe kom­baj­ny i każ­dy,
Kto mło­dy, zjeż­dża dłu­gim, śli­skim torem

Ku szczę­śli­wo­ści, bez koń­ca. Cie­ka­we,
Czy ktoś tak na mnie czter­dzie­ści lat temu
Patrzył i myślał: Ten będzie miał kla­we
Życie; żad­ne­go tam Boga, żad­ne­go

Potu w ciem­no­ściach na myśl o tym wszyst­kim
I pie­kle, powie, co zechce, o księ­żach:
On i podob­ni jemu dłu­gim, śli­skim
Torem w dół zja­dą jak swo­bod­ne, cięż­ka

Cho­le­ra, pta­ki. I od razu zamiast
Słów, myśl się zja­wia o wyso­kich oknach:
Gdzieś za szy­ba­mi zala­ny­mi słoń­cem
Głę­bo­ki błę­kit powie­trza obja­wia
Nic, któ­re nigdzie jest – i jest bez koń­ca.