Stopień pokrewieństwa (1)

Po rekolekcjach

Reli­kwie umiesz­cza się w gablo­tach.
Na obra­zach świę­tych; sil­nych męż­czyzn
z pio­ru­nem zamiast dło­ni. Natu­ra mar­twa
i żywa. Bez­li­to­sna sztu­ka, w któ­rej prze­ka­zu­je się
sło­wa jak w zaba­wie w głu­chy tele­fon.
Szu­ka­nie syno­ni­mów coraz dalej źró­dła.

Już po wszyst­kim. Z pode­stu zesko­czy­li
chó­rzy­ści, rekwi­zy­tor zebrał ozdo­by i kostiu­my,
wyszedł za drzwi koło chrzciel­ni­cy.

Świecz­ki, za nimi for­te­pian.
Na jego pokry­wie ktoś wyrył
imię i prze­kleń­stwo. Przez kla­wia­tu­rę
prze­bie­ga kot, ale jest zbyt lek­ki,
by obu­dzić jakiś dźwięk.

Cała wieczność

I

Gotu­ję dla psa kaszę, roz­wi­jam kłę­bek
świą­tecz­nych lam­pek. To dzie­je się daw­no,
za śnie­giem, w zim­nej kuch­ni, w wil­got­nym,
ula­nym z kamie­ni i gli­ny domu. Pies zagi­nął,
ktoś inny wyna­jął to miej­sce w poszu­ki­wa­niu cie­pła.

II

Sma­ru­ję świecz­ką pło­zy sanek, sto­ję tu,
gdzie latem chcia­ły mnie wessać wiry rze­ki.
Jeden wokół wszyst­kich,
wszy­scy wokół jed­ne­go.
To dzie­je się daw­no, na nie­bie pła­ska peł­nia.
Następ­na taka będzie za szes­na­ście lat.

III

Idę ścież­ką pod księ­ży­cem przy­cią­ga­ją­cym
kamie­nie i zmar­łych. Nakrę­co­na sprę­ży­na świa­ta
jest jesz­cze napię­ta, poru­sza taflą, cyfer­bla­tem zie­mi.
Życie prze­ci­ska się do świa­tła jak woda przez lód.
Wodo­spad ma żebra, sty­czeń to kra.
Jeden pośród wszyst­kich.
Wszy­scy pośród jed­ne­go.