Stopień pokrewieństwa (2)

Jednym tchem

Palę cho­in­kę, wró­bel ude­rza o szy­bę.
Pro­stu­jąc się, przy­po­mnia­łem sobie,
jak pod­nio­słem powie­kę śpią­ce­go przy­ja­cie­la –
było jak dzi­siej­sze nie­bo: wapien­ne, nie­obec­ne oko.

Palę cho­in­kę, zsu­wam z para­pe­tu w krza­ki mar­twe
pta­sie ciał­ko. Bez wiecz­no­ści ta chwi­la to jedy­ne, co mam.
Co może dać szczę­ście. Pro­stu­ję się, sąsiad odjeż­dża
spod domu. Gdy auto zni­ka za budyn­ka­mi, prze­no­szę
wzrok na czub­ki drzew, odle­gły, bia­ły dym z cegiel­ni.
Ta chwi­la to jedy­ne, co mam.

Nurt

Z kosz­ma­ru zry­wa mnie cór­ka –
śni­ła się wal­ka o padli­nę, daw­no,
gdy jesz­cze zwie­rzę­ta nie bały się ludzi.
Chrząsz­cze, orga­nizm żywią­cy następ­ne,
ptak, któ­ry cze­ka na roze­rwa­nie skó­ry.
Bóg zde­gra­do­wa­ny do roli tego,
kto stoi na cza­tach, kogoś, kto nigdy
nie powi­nien być zauwa­żo­ny.

Ten wiersz będzie krót­ki: wsta­ję,
wycho­dzę. By rano nie skro­bać szyb,
par­ku­ję tam, gdzie będzie naj­wię­cej słoń­ca.
Powie­rzam moją miłość i cia­ło rośli­nom, roba­kom,
już nie słu­cham tam­te­go wycia, nawo­ły­wań.
Wystar­cza mi echo.