Świat w ogniu: wiersze i przemowy

Autonomia stanowi zagrożenie

Nie­na­wi­dzę sztu­czek. Wszyst­kie te
ustroj­stwa całe mnó­stwo barier
posta­wio­nych prze­ciw cze­muś, cze­mu i tak
się nie posta­wisz, tyle pozo­ro­wa­nej
toż­sa­mo­ści w gala­ret­ce
krzy­wych gry­ma­sów. Poezja mnie prze­ra­ża. Bo
to jest wir­tu­al­na ano­ni­mo­wość
brzu­cho­mów­cy, zero ochro­ny zero
barier dla jej wszę­do­byl­skiej
bez­ce­lo­wo­ści, jej spiesz­nych
przy­spie­szeń cze­goś, co może lecz nie musi
wyro­snąć. Oczy doma­ga­ją się
wyli­czan­ki, owe­go nigdzie, któ­re widać wszę­dzie
upo­zo­wa­ne­go bez­gło­su, z któ­re­go każ­dy
chce wyrwać coś dla sie­bie. Drżyj­cie
ile chce­cie, ono i tak
nie przyj­dzie ani odro­bi­nę szyb­ciej,
nie potrwa dłu­żej: ta pom­pa
któ­rej nie da się spo­mpo­wać.

Dysrafia (fragment)

Realia są zawsze śwież­sze
póki nie widzia­łeś ich jesz­cze.
Dobra idź i bądź gdzie jak dotąd cię jesz­cze ponieść
nie mogło – na scho­dy, okna, ram­py. Pozwo­lić,
by to wszyst­ko inne nie tyle się roz­pu­ści­ło, co
wto­pi­ło w hory­zont roz­tar­gnie­nia, w opu­chli­nę,
któ­ra jest doce­lo­wą stre­fą zrzu­tu,
(miej­scem uszczel­nio­nym). Przy­kła­do­wo –
szcze­pie­nia kobal­to­wych posłów boga­tych w dwu­waż­ne
roz­draż­nie­nia, prze­ty­ka­ne bez­wła­dem. Tyle
wam tu skle­ję, ja pełen nadziei. Może powró­żę, dłu­żej zaba­wię
w podró­ży. Gumow­ce, na przy­kład,
ode­szły, ale ty tu jesteś. Katek­sjo nie­trwa­ła, afek­cie
Dop­ple­ra. I nagle lamp­ka
mru­ga w każ­dej gło­wie. „Stwier­dzić zatem
nale­ży, jak mnie­mam, że prze­cież cho­dzi
o podej­ście zespo­ło­we.” Zarze­wie
zamie­szek. Co
się nie mie­ści w metrum
posze­rza sobie spec­trum: fusy
są przy­nę­tą
dla okrop­nych przy­szło­ści – plu­cha
po połu­dniu, powtór­ka z poran­ka. Pro­za,
poza – nie­ugię­ta
bar­dziej kudła­ta.
Poemat, chro­mat. „Nie podo­ba mi się
twój spo­sób myśle­nia”:
umysł to rzecz strasz­na, kie­dy się zuży­wa.
Czy­li tak – w pro­zie zaczy­nasz od świa­ta
i dopa­so­wu­jesz sło­wa; w poezji zaczy­nasz
od słów i znaj­du­jesz w nich świat. „Zupę wnieść
do środ­ka – uwa­ga wrzą­tek”. „Nie
zna­la­zł­byś wyj­ścia
z blan­szo­wa­ne­go ziem­nia­ka.” Cisza
też bywa narzę­dziem,
choć rzad­ko tak traf­nym jak śle­po­ta.

Centrum handlowe nocą

W lesie nie ma cie­nia,
gdy bije­my skrzy­deł­ka­mi o mchy
i zdzie­ra­my płat­ki ze świer­ków,
obna­ża­jąc to, o czym nie ma mowy, a co
się wypo­wia­da, sko­ro­wi­dze luź­nych fak­tów,
któ­rych ster­ty pię­trzą się nad komo­da­mi
i blo­ku­ją kory­ta­rze. Kon­so­nans jest
jedy­ną pocie­chą tego świa­ta, świa­tło gorz­kich
gwiazd gnu­śną nocą, gdy wybu­dzo­ny aku­rat na tyle,
by stra­cić tuzin tro­pów, wymy­ślam w zamian
pie­kar­ski tuzin kolej­nych. Żwir
nie trzy­ma, dro­ga w ruinie,
lecz bli­żej niej, o wie­le, niż brza­sku we wsta­ją­cej
łunie.