Światy równoległe

światy równoległe

wycho­dzisz przed dom i kocha­ją cię scho­dy
kocha cię traw­nik drze­wo dym z komi­na
ster­ta świe­żo zgra­bio­nych liści

kocha cię furt­ka w pło­cie i gło­sy na uli­cy
bez­pań­ski pies i ten sąsiad
któ­ry nie­na­wi­dzi wszyst­kich

ale cie­bie kocha
prze­la­tu­ją­cy wła­śnie samo­lot
oraz agen­cja NASA któ­ra wysy­ła
kocha­ją­cą cię son­dę w stro­nę nie­zna­nej galak­ty­ki
gdzieś na pery­fe­riach roz­ko­cha­ne­go w tobie wszech­świa­ta

a ja wycho­dzę przed dom i myślę
że przed taką miło­ścią nie ma dokąd uciec

Na dobranoc

Mogę ci opo­wie­dzieć wszyst­ko. Na przy­kład
że już nie boli, albo że żyje­my szczę­śli­wi
z mosięż­ną tablicz­ką na drzwiach, firan­ką w oknie
i zna­jo­mym cie­płem na wycią­gnię­cie dło­ni.

Takie histo­rie róż­nie się koń­czą, a ta
nawet się nie zaczę­ła. Idziesz uli­cą i myślisz,
że cza­sem rze­czy dzie­ją się same. Ktoś poja­wia się,
wsią­ka w puste miej­sca i zaczy­nasz ina­czej rozu­mieć
sło­wo bli­skość. A prze­cież nawet nie wiesz,
jaki ma kolor oczu i czy pasu­je do two­ich nocy.
Więc dzi­siaj do snu musi wystar­czyć
cie­pła koł­dra, ta opo­wieść i parę zaklęć zosta­wia­nych
na gład­kich, spra­gnio­nych doty­ku ekra­nach.

Kie­dy gasną, dłu­go leżę i myślę o peł­ni. Potem śni mi się,
że jestem pta­kiem, któ­ry zasnął na drze­wie za oknem.
Rano zbu­dzę się i pole­cę do cie­bie.

warstwy

świe­ża far­ba nie przy­kry­je wszyst­kie­go
pozo­sta­nie sia­tecz­ka spę­kań
deli­kat­ne zary­sy poprzed­nich warstw
jak cie­nie led­wo widocz­ne na ścia­nie
w popo­łu­dnio­wym słoń­cu

patrzysz na pta­ki
z wysił­kiem lecą­ce pod wiatr i myślisz czy war­to było
budo­wać gniaz­da na obumar­łych drze­wach
malo­wać ścia­ny zbu­rzo­nych domów

pta­ki odle­cia­ły far­ba pra­wie wyschła
nie ma już na czym zapi­sy­wać nowych wspo­mnień

mogli­śmy tyl­ko otrzeć się o sie­bie
pobru­dzić

pozo­sta­wić śla­dy

czekanie na deszcz

jed­nak może­my być bli­żej
desz­czu i szep­tu
odna­leźć się w zapa­chu wio­sny
dotknię­ciach liści drże­niu kwia­tów
wedrzeć się w sie­bie jak łąka
w spra­gnio­ną korze­ni zie­mię

jed­nak może­my zasnąć pocze­kać
aż zaj­dą wszyst­kie słoń­ca
sąsiad za ścia­ną umrze i zmar­twych­wsta­nie
po naszych cia­łach wysta­ją­cych z wier­szy
popły­ną pierw­sze kro­ple