Świerzb (1)

Do domu

Decy­du­jesz się iść na pie­cho­tę. Pogo­da nie­zła, lip­co­wa noc, dopie­ro zaczy­na sza­rzeć. Spo­glą­dasz na swój tele­fon. Jest 3:14. Ana­li­zu­jesz stra­ty tego wie­czo­ru. Może mia­łaś rozum i prze­sta­łaś pić po trze­cim drin­ku. Może prze­sta­łaś pić o pierw­szej. Może jutro pra­cu­jesz. Wyglą­dasz jak­byś jesz­cze była w tym wie­ku, w któ­rym pra­cu­je się w usłu­gach w co dru­gi week­end. Może wła­śnie skoń­czy­łaś dudlić ostat­nie z wie­lu piw – nie jesteś laską, któ­ra zmar­no­wa­ła­by pół piwa, choć­by twoi kum­ple już się zbie­ra­li do domu albo choć­by twój impre­zo­wy part­ner zna­lazł sobie sto­sow­ną prze­lot­ną zna­jo­mość.

Znów lukasz na tele­fon i cho­wasz go z powro­tem do kie­sze­ni. Chwy­tasz za bre­lo­czek w dru­giej kie­sze­ni, prze­kła­dasz klu­cze mię­dzy pal­ca­mi i zaci­skasz pięść. Teraz masz pod pro­chow­cem nie­du­żą maczu­gę w goto­wo­ści. Poczu­łaś się bez­piecz­niej, choć, praw­dę powie­dziaw­szy, nie potra­fisz się bić. Ude­rzysz napast­ni­ka pro­stym w twarz czy wal­niesz pię­ścią łukiem z góry jak kot wysu­wa­ją­cy pazur­ki? Wbi­jasz sobie do łba, żeby spy­tać o to YouTu­ba, kie­dy wró­cisz do domu.

Do domu. Jak dale­ko masz do domu? Mapu­jesz w myślach dro­gę, z góry wybie­rasz tra­sę, ana­li­zu­jąc któ­re uli­ce są wąskie i pogrą­żo­ne w cie­niu o brza­sku, a któ­re dobrze oświe­tlo­ne, sze­ro­kie, i gdzie panu­je naj­więk­szy ruch. W pew­nym momen­cie będziesz musia­ła skrę­cić w mało uczęsz­cza­ną ulicz­kę z wyso­ki­mi krza­ka­mi. To tam młod­sza sio­stra two­jej naj­lep­szej przy­ja­ciół­ki zosta­ła napad­nię­ta. A może two­ja naj­lep­sza przy­ja­ciół­ka? Tą ulicz­ką w nocy nigdy nie pój­dziesz. Tą dru­gą, któ­ra tak napraw­dę jest naj­prost­szą dro­gą do domu, też nie, zwłasz­cza po tym, jak dowie­dzia­łaś się, że dwa lata temu zaata­ko­wa­no tam dziew­czy­nę. Mówi­li w wia­do­mo­ściach. Napast­nik dopchnął ją do ścia­ny i zdarł z niej spodnie, ale zaczę­ła krzy­czeć i uciekł. Nie masz pew­no­ści, jak gło­śno potra­fisz wrza­snąć. Czy w ogó­le jesteś w sta­nie. Może dobrze by było kie­dyś poćwi­czyć. Znów się­gasz po tele­fon, kor­ci cię, żeby zadzwo­nić. Żału­jesz, że nie masz narze­czo­ne­go, któ­ry mógł­by cię ode­brać, gdy wró­cisz do domu, zresz­tą może masz narze­czo­ne­go, ale on aku­rat śpi w domu, w łóż­ku, więc nie masz ocho­ty budzić go z powo­du takiej pier­do­ły. Zasta­na­wiasz się, czy two­im zio­ma­lom chcia­ło­by się gadać z tobą przez tele­fon po dro­dze, bo prze­cież kuma­li­ście się cały wie­czór. Kum­pe­la, któ­ra poszła na szme­gas vegas, oczy­wi­ście odpa­da.

Skrol­lu­jesz odru­cho­wo książ­kę tele­fo­nicz­ną, po to chy­ba tyl­ko, żeby się sku­pić na czymś innym niż na mija­nych ogród­kach. Tych, w któ­re ktoś mógł­by cię wcią­gnąć. Zatrzy­mu­jesz się przy nume­rze mamy. Sku­ma­ła­by bazę, tyle że już daw­no śpiul­ka. Ona nie lubi, jak melan­żu­jesz sama na mie­ście. Nie­raz pro­si­ła cię, żebyś zadzwo­ni­ła, kie­dy wró­cisz na cha­tę. Jeśli wie, że aku­rat vixu­jesz. A ty zawsze zapew­niasz ją, że nie ma się cze­go oba­wiać, jesteś ostroż­na, nigdy nie wle­wasz w sie­bie bez umia­ru i zwy­kle ktoś cię odpro­wa­dza do domu. Wte­dy ona przy­po­mi­na o nie tak daw­nej napa­ści w śród­mie­ściu. Ile prze­stępstw zgło­szo­no w zeszłym roku i że ich licz­ba z roku na rok rośnie. Ty na to odpo­wia­dasz, że nie przy­by­ło prze­stępstw, lecz zgło­szeń. Dzię­ki powszech­nej deba­cie kobie­ty chęt­niej szu­ka­ją dziś pomo­cy po napa­ści. Cza­sem po pro­stu ury­wasz baje­rę. Wte­dy żegnasz ją w tym samym tonie, w jakim kaza­ła­byś psu waro­wać, zarzu­casz zadba­ne wło­sy za ramię i posta­na­wiasz, że nie będzie poten­cjal­na napaść rzą­dzi­ła two­im życiem. Idziesz na imprę. Z tyłu gło­wy jed­nak kieł­ku­je nasion­ko, któ­re zasia­ła, opo­wia­da­jąc ci swo­ją histo­rię. Z tyłu gło­wy nosisz tajem­ni­cę, któ­rej obie­ca­łaś niko­mu nie zdra­dzić, nigdy. Że ona zosta­ła. Nie­waż­ne, w jakich oko­licz­no­ściach ani w jakim była wte­dy wie­ku. Ale że zosta­ła. Świa­do­mość powo­du­je, że prze­sta­jesz wywra­cać gała­mi. Ostrze­że­nia, zamiast wejść jed­nym uchem i wyjść dru­gim, zado­mo­wi­ły się w tobie.

W odle­gło­ści czter­dzie­stu, pięć­dzie­się­ciu metrów zauwa­żasz ziut­ka. Idzie tą samą stro­ną uli­cy, naprze­ciw­ko cie­bie, dość szyb­ko. Czy bar­dzo szyb­ko? Moc­no ści­skasz klu­cze w pra­wej kie­sze­ni. Prze­su­wasz dłoń w górę i w dół i czu­jesz, że łatwo da się wycią­gnąć pięść. Klu­cze nie zaplą­ta­ją się w pro­cho­wiec. Gość szyb­ko się zbli­ża. Chwy­tasz tele­fon w dru­giej kie­sze­ni. Wycią­gasz go, jak­by ktoś do cie­bie dzwo­nił. Wci­skasz 112, masz go w pogo­to­wiu. Uda­jesz, że odbie­rasz. Pod­no­sisz wzrok i znów spusz­czasz go pod nogi. Już cię zauwa­żył. Dzie­li was dwa­dzie­ścia metrów. Rzu­casz do tele­fo­nu, że za momen­cik będziesz, i tak, zaje­bi­ście się bawi­łaś. Na tyle gło­śno, żeby usły­szał. On skrę­ca na jezd­nię i prze­cho­dzi na dru­gą stro­nę. Śle­dzisz go kątem oka. Kil­ka kro­ków póź­niej szyb­ko zer­kasz przez ramię. Widzisz, że się spo­ro odda­lił; nie zaata­ku­je cie­bie od tyłu. Przy­cho­dzi ci do gło­wy, że prze­szedł na dru­gą stro­nę wła­śnie po to, żebyś się nicze­go nie musia­ła cykać.

Zosta­ło ci jesz­cze dzie­sięć minut do domu. Zaczy­nasz żało­wać, że nie wzię­łaś tak­sy. Tyle że miesz­kasz w takiej kło­po­tli­wej odle­gło­ści, pięt­na­ście minut pie­cho­tą od śród­mie­ścia. Na tyle dale­ko, żebyś chcia­ła zamó­wić tary­fę, ale na tyle bli­sko, że było­by to wła­ści­wie nie­wy­ba­czal­ne. Kie­dy byłaś młod­sza i bied­niej­sza, nawet byś o tym nie pomy­śla­ła. Wspo­mi­nasz wszyst­kie powro­ty do domu w tam­tych cza­sach, jak chla­łaś, byle kto sta­wiał ci drin­ki, jak wra­ca­łaś do domu w samych skar­pet­kach; łatwo­wier­na, nie­ku­ma­ta, nawet w obie noce week­en­du. Zda­jesz sobie spra­wę z tego, że masz szczę­ście, że ci się nic nie sta­ło.

Doszłaś do głów­nej arte­rii. Mija­ją cię poje­dyn­cze tak­sów­ki. Zwal­niasz nie­co. Mimo że jest mrok, a oko­li­ca nie nale­ży do uczęsz­cza­nych. Przy­go­to­wu­jesz się psy­chicz­nie do ostat­nie­go odcin­ka. Ulicz­ki z krze­wa­mi. Nagle przy­po­mi­na ci się roz­mo­wa z naj­lep­szym kum­plem sprzed kil­ku mie­się­cy. W barze sie­dział ziu­tas, któ­ry przez dłu­gi czas miał cię na oku. Krą­żył wokół cie­bie jak mały księ­życ. Nigdy za bar­dzo się nie zbli­żył. Nie był jed­nym z tych napu­szo­nych, nie­mra­wych gości, któ­rzy pro­po­no­wa­li ci drin­ka, a kie­dy zro­bi­łaś groź­ną minę, odcho­dzi­li z pod­ku­lo­nym ogo­nem. Ten był wypro­sto­wa­ny, sku­pie­nie w oczach. Dziw­ny. Nie­okrze­sa­ny. Kie­dy wkła­da­łaś kurt­kę, otarł się o cie­bie i spy­tał, czy pój­dziesz z nim do domu. Czu­łaś pogar­dę. Prze­stra­szy­łaś się. Kum­pel był rowe­rem, ty na pie­cho­tę. Popro­si­łaś, żeby pro­wa­dził jed­no­ślad, nad­ro­bił z tobą dro­gi. Było zim­no, czas mię­dzy zimą a wio­sną, miał pew­ne opo­ry, nie cał­kiem kumał cza­czę. Żar­to­wał tro­chę z two­ich uro­jeń. Potem zgo­dził się pójść z tobą. Obie­ca­łaś zapro­sić go na nale­śni­ki następ­ne­go dnia, ale zapo­mnia­łaś. „Nigdy nie czu­jesz się dziw­nie, wra­ca­jąc same­mu do domu?” – spy­ta­łaś, kie­dy­ście już dotar­li do sed­na dziel­ni­cy miesz­kal­nej. „W Rey­kja­vi­ku?” – zapy­tał z nie­do­wie­rza­niem. Spoj­rzał na bez­lud­ną uli­cę jak­by chciał ci uzmy­sło­wić jej nie­win­ność.

Sze­lest liści. Ktoś czai się za two­imi ple­ca­mi. Tuż za tobą. Nagle je sły­szysz. Twar­de, drob­ne kro­ki. Pod­krę­casz tem­po i sły­szysz, że prze­cho­dzień rów­nież przy­śpie­sza. Odwra­ca­jąc się, jesteś przy­go­to­wa­na na atak.

To jakaś dziew­czy­na. Tro­chę młod­sza od cie­bie. Ubra­na zbyt lek­ko. Wyglą­da na nie­co al den­te. Uśmie­cha się do cie­bie. Oddy­chasz z ulgą. Jest was dwie. Nikt nie zaata­ku­je dwóch dziew­czyn. Odwza­jem­niasz jej uśmiech. Wsty­dzisz się za ser­ce, któ­re wali w pier­siach niczym kowal. Spo­ry kawa­łek idzie­cie nie razem. Potem musisz skrę­cić. Ona idzie dalej pro­sto, ręce skrzy­żo­wa­ne pod pier­sia­mi, bar­ki wyostrzo­ne, sztyw­ne, ukła­da­ją się w wiel­kie M. Spo­ro już przy­spie­szy­ła. Poty­ka się nie­znacz­nie na wysta­ją­cej pły­cie chod­ni­ko­wej, ale zaraz łapie rów­no­wa­gę. Wpa­dasz w furię. Tak się bać. Strach ode­brał wam noc. Kie­dyś w dro­dze do domu słu­cha­łaś muzy­ki. Na cały regu­la­tor, choć słu­chaw­ki trzesz­cza­ły. Wydłu­żasz krok. Weszłaś już w zakrza­czo­ne ulicz­ki, z pod­jaz­da­mi, zauł­ka­mi, wyso­ki­mi drze­wa­mi. Niko­go nie widać. Naj­chęt­niej roze­bra­ła­byś się i resz­tę dro­gi prze­szła nago. Powo­li. Krę­cąc arse­nem naj­sek­sow­niej, jak tyl­ko potra­fisz. Kre­śląc kół­ka wokół sut­ków pal­ca­mi od faków, gdy­by ktoś cię mijał. A potem tymiż pal­ca­mi posła­ła cału­sa.

Jesteś już pra­wie w domu. Dzie­lą cię od nie­go tyl­ko dwie minu­ty. Posta­na­wiasz zapu­ścić się w bocz­ną ulicz­kę, żeby skró­cić dro­gę. Czu­jesz się wła­ści­wie cał­kiem trzeź­wa, ale pew­no nie masz racji. Usi­łu­jesz przy­po­mnieć sobie, co masz w lodów­ce. Zja­dłaś już piz­zę z zamra­żal­ni­ka?

Praw­do­po­dob­nie, ale musisz to sobie przy­po­mnieć. Nie wyglą­dasz na dziew­czy­nę, któ­ra zapo­mi­na, czy ma piz­zę w zamra­żal­ce.

Oto i twój dom. Pro­stu­jesz pal­ce, więc maczu­ga w kie­sze­ni znów sta­je się pękiem klu­czy. Wycią­gasz je. Wybie­rasz klucz od drzwi zewnętrz­nych. Ma fio­le­to­wą lub żół­tą nakład­kę gumo­wą na kra­wę­dzi. A może to ten kla­sycz­ny klucz w kształ­cie tra­pe­zu w zło­tym kolo­rze? Jed­no jest pew­ne, chod­nik przed two­im domem tonie w żwi­rze z pod­jaz­du. Tam są scho­dy do drzwi wej­ścio­wych. Na każ­dym stop­niu stoi jakaś rośli­na lub kwiat w pusz­ce po kon­ser­wie, to sąsiad­ka w imie­niu was obu zde­cy­do­wa­ła, że powin­ny tam stać. Jesteś już pod drzwia­mi. Szyb­ko otwie­rasz i wśli­zgu­jesz się do środ­ka. Zamy­kasz. Chwy­tasz za klam­kę. Zamknię­te. Wzdy­chasz. Jesteś zado­wo­lo­na. Jesteś w domu.