Święto ofiarowania

[Oglądałem telewizję]

Oglą­da­łem tele­wi­zję – poka­zy­wa­li woj­nę na Ukra­inie
i blon­dyn­kę. wszy­scy łama­li się gestem pojed­na­nia.

jej brat spa­lił się w samo­cho­dzie, przed domem.
jej pies mer­da chwac­ko ogo­nem, przed kame­rą.

[Szalenie on się jej spodobał]

Sza­le­nie on się jej spodo­bał, sza­le­nie,
i to pierw­szym wej­rze­niem. stał
tam, może tro­chę bar­dziej w kącie.

on w przed­miej­skim twe­edzie.
– pano­wie pro­szą panie!
ona w grosz­kach, w pąsach.

i ona rosła zachwy­ta­mi, odde­chem,
już ponad. już, już. i on pod­niósł rękę,
i pową­chał się pod pachą.

[Innym znów razem siedzieliśmy]

Innym znów razem sie­dzie­li­śmy
na pumek­so­wej ska­le, licząc jeżow­ce.
oczy mie­li­śmy dzi­kie od nudy i morza.

wie­dzie­li­śmy, że przy­wo­ła­nie z pamię­ci
będzie nowym stwo­rze­niem, osob­nym
poro­wa­tym kamie­niem liza­nym przez fale.