Symetria

Koła. Powroty

Dzie­cię­ce wyobra­że­nia śmier­ci. Kuzyn­ka ubie­ra się na bia­ło,
pod­wi­ja powie­ki, zapa­la świe­cę. Stra­szy­my się w tune­lu
rzu­co­nym pod dro­gą, na koń­cu któ­re­go w mar­twe­go psa wcho­dzi
nowe życie. Prze­ra­żo­ny, w sze­le­ście liści, w świe­tle czerw­ca,
mija­jąc brzę­czą­cy brzuch pasie­ki, pędzę na rowe­rze oglą­dać roz­pa­la­ne
na łąkach sobót­ki, czar­ny dym z pło­ną­cych opon. Koła powta­rza­ją
powro­ty, za pło­tem uja­da­nie heba­no­we­go pod­nie­bie­nia.
Potem śmierć przy­cho­dzi napraw­dę. Świa­ty zaczy­na­ją się sty­kać,
wszyst­ko, co napi­sa­ne w książ­kach, prze­sta­ję trak­to­wać poważ­nie.
W środ­ku krzy­żu­ją się Dro­gi, o któ­rych myśla­łem, że zna­czą
coś wię­cej, wte­dy, gdy ser­ce mia­łem jak dez­odo­rant w ogni­sku.
Sto­ję pośrod­ku dzi­kie­go boiska. W odda­li gwiz­dy, woła­nia.
Wokół, popę­ka­na jak pię­ta, prze­gry­zio­na przez słoń­ce zie­mia.

Symetria

Mróz unie­ru­cho­mił mia­sto. Zasty­gły gałę­zie,
w powie­trzu zawi­sły dym­ki – bia­łe odde­chy.
Minę­li­śmy podwó­rze, spoj­rze­li­śmy w puste oczy
domu naprze­ciw. Ręką poka­za­łem ci miej­sce

wśród drzew, gdzie będę leżeć, póź­niej w cie­ple
kro­ili­śmy przy­nie­sio­ne z bal­ko­nu, zmar­z­nię­te mię­so.
Doga­sał dzień. Nad dacha­mi dygo­ta­ło biel­mo nie­ba,
za ścia­ną zakasz­la­ła spłucz­ka, sąsiad krzy­kiem

ostrzył psa. Na pal­cach liczy­li­śmy naszych wro­gów;
poukry­wa­ni budzi­li się, by łak­nąć. Przed lustrem
cier­pli­wie wyj­mo­wa­łem wto­pio­ny w mydło włos.
Zamkną­łem usta i powie­ki. A w środ­ku wyło i wyło.