Tarantula (1)

Preludium do brzdąkania kostką

mamuś / cho­ciaż nie pró­bu­ję nawet zdys­kwa­li­fi­ko­wać cie­bie w mrocz­nym kapry­śnym nastro­ju. mamuś, co wzię­łaś żało­sne­go paste­rza na bara­na. na pal­cu masz bry­lant za dwa­dzie­ścia cen­tów. już się nie bawię wła­sną duszą jak małym maj­ster­ko­wi­czem / teraz mam wiel­błą­dzie oczy & śpię wisząc na haku… glo­ry­fi­ka­cja two­ich udręk przy­szła­by bar­dzo łatwo, ale nie ty jesteś kró­lo­wą – dźwięk jest kró­lo­wą / ty jesteś księż­nicz­ką… & ja jestem two­ją uświet­nio­ną zie­mią. czuj się zapro­szo­na & ja cię nie ugo­dzę

„są jakieś pyta­nia?” pyta
nauczy­ciel. mały
blon­da­sek w pierw­szym rzę­dzie
pod­no­si rękę & pyta
„jak dale­ko do mek­sy­ku?”

bied­na muza optycz­na zna­na jako wujek & co dźwi­ga bry­łę wia­tru & drze­wa z łąki & taki wujek, co mawia „o cie flo­rek” łagod­nym szep­tem, spo­ty­ka far­me­ra, któ­ry mówi „chodź. dam ci tro­chę gło­du” & kła­dzie sobie nie­co wykwint­nej robo­ty na mdła­wym podoł­ku / izba han­dlo­wa usi­łu­je prze­ka­zać bied­nej muzie, że spa­ślak z Minnesoty[1] pocho­dził z Kan­sas & wca­le nie był z nie­go taki spa­ślak, był tyl­ko potwor­nie cięż­ki, ale po dru­giej stro­nie łąki szy­ku­ją super­mar­ket & że powi­nien zaopie­ko­wać się far­me­rem

„czy któ­reś z was chcia­ło­by zostać czymś
nie­ty­po­wym?” pyta
nauczy­ciel. naj­mą­drzej­sze dziec­ko
w kla­sie, któ­re przy­cho­dzi do szko­ły
pija­ne, pod­no­si rękę & mówi
„tak pro­szę pana. chciał­bym
być dola­rem”

pogo­dy­nek dada wycho­dzi z biblio­te­ki po laniu, jakie obe­rwał wewnątrz od ban­dy opry­chów / otwie­ra skrzyn­kę na listy, wła­zi do środ­ka & zasy­pia / opry­chy wyła­żą / cho­ciaż nie mają o tym poję­cia, są infil­tro­wa­ni przez ban­dę fana­ty­ków reli­gij­nych… cała grup­ka roz­glą­da się za jakąś łatwą zdo­by­czą… & decy­du­je się na pew­ne­go bile­te­ra kino­we­go po godzi­nach pra­cy, ubra­ne­go w koc & czap­kę pilot­kę / za sekun­dę będzie 4 lip­ca & on nawet się nie bro­ni / pogo­dy­nek dada zosta­je nada­ny do Mona­ko. gra­ce kel­ly ma kolej­ne dziecko[2] & wszyst­kie opry­chy zmie­nia­ją się w pija­nych przed­się­bior­ców

„kto potra­fi powie­dzieć, jak się
nazy­wa trze­ci pre­zy­dent
sta­nów zjed­no­czo­nych?” dziew­czyn­ka z
ple­ca­mi cały­mi w atra­men­cie pod­no­si
rękę & mówi „ernest tubb”[3]

jesz­cze nie­bie­skich pigu­łek ojcze & pochłoń oso­bli­we pigu­łecz­ki / te try­ska­ją­ce łabę­dzie, rytu­ały & kur­cza­ki, kie­dy śpisz / dosta­li OK & gwa­ran­cję sza­lo­nych poszu­ki­wań tak & ty, sła­wet­ny Wikin­gu, pod­wę­dzasz Sofii[4] bom­bę zega­ro­wą z jej papie­ro­sa z fil­trem, wal­nij tro­chę jac­ka daniel­sa & wyłaź na spo­tka­nie z Jame­sem Cagneyem[5]… wiru­ją­cy pan­cer­nik dla twe­go przy­ja­cie­la, twa wier­na mafia & mona lisa tuż za tobą… Boże mam­ciu, wybran­ko­wie go pie­ką & jak­że żału­ję, że nie mogę ulgi mu przy­nieść & uczcić go poko­jem pro­sto w żyły. przy­nieść mu uko­je­nie. wszech­mo­gą­cy & zgładź strasz­li­we­go hipo­po­ta­ma jego kosz­ma­rów noc­nych… lecz ja nie przyj­mę imie­nia żad­ne­go męczen­ni­ka ani nie uśpię sie­bie w powie­wach z lochu & jestem cho­ry od dziu­ry… prze­śmiesz­ne, umar­ła anie­li­ca, mono­po­li­zu­ją­ca moje stru­ny gło­so­we, zaga­nia swą owcę mat­kę wprost & pro­sto do domu w nekro­log. jest wro­go nasta­wio­na. jest sta­ro­żyt­na… are­tha – zło­te cudeń­ko / któ­rej nagość to coś przej­mu­ją­ce­go – jest jak wino­rośl / twój język szczę­ścia nie naba­wi mnie roz­kła­du

„czy kto­kol­wiek w kla­sie będzie
umiał mi podać dokład­ną godzi­nę, kie­dy jego
lub jej taty nie ma w domu?” pyta
nauczy­ciel. wszy­scy
rap­tem upusz­cza­ją ołów­ki
& wybie­ga­ją za drzwi – wszy­scy z wyj.
oczy­wi­ście chłop­ca w ostat­nim
rzę­dzie, któ­ry nosi oku­la­ry & ma
z sobą jabł­ko

soczy­ste róże na zgro­ma­dze­nie kasz­lą­cych rąk & sku­bać mi hym­ny naro­do­we! cześć i chwa­ła! boisko fut­bo­lo­we pło­nie gołę­bi­ca­mi & alej­ka­mi, któ­ry­mi wędru­ją auto­sto­po­wi­cze & pod­pa­la­ją wła­sne kie­sze­nie, aż huczą mnisz­ki & włó­czę­dzy & wyklu­cza­ją paty­ko­wa­te­go Syryj­czy­ka, przy­pły­wy pół­ro­zu­mu, jasie & mał­go­sie & wosko­we­go Micha­ela z kościel­ne­go polet­ka, co pła­czą w kwie­cie wie­ku & krztu­szą się swy­mi bliź­nia­ka­mi… puste stat­ki na pusty­ni & gli­nia­rze na mio­tle & szlo­cha­ją & trzy­ma­ją się kur­czo­wo dur­ne­go mło­ta kowal­skie­go & wszyst­kie puzo­ny roz­ła­żą się na czę­ści, ksy­lo­fo­ny pęka­ją & fle­ci­ści tra­cą naj­bliż­szych przy­ja­ciół… w koń­cu cała orkie­stra jękli­wie odrzu­ca wszel­kie mia­ry & pul­sy ser­ca & tym­cza­sem opła­ca się wie­dza, że nie masz żad­nych kole­gów… tak samo opła­ca się wie­dzieć, cze­go nie mają twoi kole­dzy – przy­jaź­niej jest mieć to, za co się pła­ci

precz z tobą, samie. precz też z twy­mi
odpo­wie­dzia­mi. hitler nie zmie­nił
histo­rii. hitler BYŁ histo­rią / jasne
możesz uczyć ludzi, jak być pięk­nym,
ale czyż­byś nie wie­dział, że ist­nie­je
siła więk­sza od cie­bie, któ­ra ich
uczy, jak być naiw­nym – no, nazy­wa się
siłą pro­ble­mo­wą / oni wszyst­kim przy-
pisu­ją pro­ble­my / twój pro­blem pole­ga na tym, że
chcesz nazwać świet­niej świat…
nie możesz zabi­jać żywe­go i ocze­ki­wać, że
nikt się nie zorien­tu­je. histo­ria żyje /
oddy­cha / kończ już głod­ne pomy­je /
idź policz, ile masz ryb. muszę lecieć. mają
przyjść poskro­mić moją złośnicę6. mam na-
dzie­ję, że pomyśl­nie usu­nię­to ci płu­co. pozdrów
sio­strę

cału­ję
Lamus, Twój
Pira­ci­sko