Teksty odzyskane (1)

Sta­re mło­de ser­ce

Po dro­dze jesteś dziec­kiem mło­dzień­cem doj­rza­łym czło­wie­kiem sta­rym czło­wie­kiem… Na wid­no­krę­gu nic nie widzisz… cho­ciaż cza­sem?

Rano posze­dłem na spa­cer. Idę brze­giem morza po wil­got­nym pia­sku, morze jest sza­re, roz­mi­go­ta­ne srebr­ną łuską, przy­sta­ję obra­cam twarz do słoń­ca uśmie­cham się do sie­bie otwie­ram oczy! w moją stro­nę idzie mło­da kobie­ta. Ciem­ne wło­sy, przy­cze­sa­ne gład­ko, uśmie­cha się do mnie przy­jaź­nie, patrzy mi w oczy, mówi „dzień dobry” i prze­cho­dzi dalej sprę­ży­stym kro­kiem… odpo­wia­dam, oglą­dam się za nią. Patrzę na jej kształt­ną gło­wę, moc­ne ramio­na… przez chwi­lę zda­wa­ło mi się, że to zna­jo­ma twarz. Ale nie mogłem sobie przy­po­mnieć, skąd ją znam. Może z teatru, może z tele­wi­zji. Odda­la­ła się, ciem­nia­ła. Sze­dłem powo­li, zatrzy­my­wa­łem się. Spo­glą­da­łem na syl­wet­ki stat­ków i kutrów, przy­sta­wa­łem, przy­glą­da­łem się muszel­kom, pia­sko­wi, wodo­ro­stom, odpry­skom roz­bi­tych (przez mło­dych dzi­ku­sów) bute­lek… Nagle zbu­dzi­ła się we mnie tęsk­no­ta… do tej kobie­ty, któ­ra minę­ła mnie, ode­zwa­ła się do mnie, spoj­rza­ła mi w oczy i powie­dzia­ła „dzień dobry” przy­spie­szy­łem kro­ku, gdzieś w zako­lu zato­ki zerwa­ły się mewy, chcia­łem ją dogo­nić i… powie­dzieć… chcia­łem się zapy­tać, czy mogę z nią iść, czy mogę iść obok niej i czy mogę ją zapy­tać, jak ma na imię, jak się nazy­wa… widzia­łem ją jesz­cze: ciem­ną male­ją­cą figur­kę na jasnym pia­sku, może się pochy­li­ła, chy­ba tak, zatrzy­ma­ła się, zdję­ła san­da­ły i szła boso… zwal­nia­łem kro­ku, zatrzy­ma­łem się, sta­łem, mija­łem, mówi­łem do niej, że jestem sam, że chciał­bym z nią poroz­ma­wiać, usiąść na ław­ce, tam na brze­gu, wśród buków, kasz­ta­nów, chcia­łem z nią mówić, chcia­łem do niej mówić, uśmie­chać się, byłem smut­ny, przy­cho­dzi­łem po cho­ro­bie do sił, ale kobie­ty już nie było… w odda­li małe figur­ki ludzi… ona szła dalej, tęsk­no­ta rosła we mnie, cze­mu nie pod­sze­dłem do niej, kie­dy uśmie­cha­jąc się wypo­wie­dzia­ła do mnie dwa sło­wa… teraz bym za nią pobiegł i wytłu­ma­czył, jak bar­dzo chcę z nią iść roz­ma­wiać, a może tyl­ko uśmie­chać się i mil­czeć… ser­ce biło mi coraz moc­niej… wie­dzia­łem, że odcho­dzi na zawsze… smu­tek ogar­nął całą moją isto­tę… więc nigdy się nie spo­tka­my. Nigdy. Tu na nią pocze­kam. Usią­dę na tej ław­ce i będę cze­kał, może będzie wra­ca­ła, prze­pro­szę ją i powiem, że czu­ję się samot­ny, że chcę z nią poroz­ma­wiać, a jeśli nie ma ocho­ty na roz­mo­wę, może­my posie­dzieć na ław­ce… ser­ce bije mi coraz moc­niej „wali mło­tem”, tak było w mło­do­ści kie­dy sze­dłem na umó­wio­ne spo­tka­nie z dziew­czy­ną tyl­ko wte­dy zna­łem imię a teraz nie wiem nic poza tym uśmie­chem jesz­cze nie wszyst­ko stra­co­ne dogo­nię ją ale idę coraz wol­niej już jej nie widzę i nigdy nie zoba­czę szan­sa jed­na na milion sto milio­nów Boże miły zawsze byłem gapą zawsze mia­łem ten spóź­nio­ny „refleks” już jej nie dogo­nię i nic nie powiem może będzie wra­ca­ła górą ścież­ką mię­dzy buka­mi i brzo­za­mi sta­rze­ję się ale nie jestem sta­ry ser­ce mi tak bije muszę tu pocze­kać ludzie idą­cy brze­giem morza pra­wie zawsze wra­ca­ją jeśli mie­li słoń­ce na ple­cach w dro­dze powrot­nej chcą iść z twa­rzą w słoń­cu cze­mu nie pod­sze­dłem wiem to się bie­rze z sza­cun­ku dla ludz­kiej samot­no­ści i oso­by /może naj­więk­szą dla niej rado­ścią był wła­śnie samot­ny spa­cer idąc myśla­ła uśmie­cha­ła się do kogoś/ nie opusz­czaj mnie nie zosta­wiaj same­go na tym brze­gu zapo­mi­nam idąc rysy two­jej twa­rzy wiesz to jest bar­dzo naiw­ne uczniow­skie może śmiesz­ne ale cze­mu mi się chce pła­kać wca­le nie jesteś obcą kobie­tą obcym czło­wie­kiem jesteś mi bar­dzo bli­ska tak odda­la­jąc się i zni­ka­jąc tyle więc musia­ło minąć lat miast drzew chmur fil­mów obra­zów muzy­ki żebym zro­zu­miał? ale co ja zro­zu­mia­łem? zda­je mi się że zro­zu­mia­łem czym może być uśmiech kobie­ty któ­ra nas mija odcho­dzi — zatrzy­ma­łem się patrzę na sto­ją­ce i prze­pły­wa­ją­ce stat­ki teraz kie­dy jestem u sie­bie w poko­ju jesz­cze napeł­nio­ny teraz budzi się reflek­sja try­wial­na i bar­dzo reali­stycz­na budzi się w zwie­rzę­cej natu­rze poety ale spra­wia mi tym razem ból nie mogę się z tym zgo­dzić że jestem zwy­czaj­nie wygło­dzo­ny spra­gnio­ny kobie­ty nie zga­dzam się z tym gło­sem któ­ry pod­no­si się do moje­go ser­ca gar­dła i ust. Będę bro­nił obro­nię to śmiesz­ne uczu­cie… tam bar­dzo dale­ko gdzie zie­mia łączy się z morzem widać było łabę­dzie a może bia­łe pia­ny przy­sia­dłem na pniu drze­wa i nie myśla­łem /przecież nie myśli się całą powierzch­nią cia­ła cze­mu nie pobie­głem? prze­cież ona nie jest obca/: jest wie­czór słu­cham muzy­ki i myślę że muzy­ka jest w swo­jej isto­cie bli­ska kobie­cie któ­ra odcho­dzi w obce dla nas stro­ny…

[„Odra” 1994, nr 3, s. 56–57]

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry – pań­stwo­we­go fun­du­szu celo­we­go