Thalassa

Zwierzę zabite

Zwie­rzę zabi­te. Rodzi­ce do póź­na ćwiar­tu­ją mię­so.
Z piw­ni­cy, gdzie na ścia­nach w ciszy doj­rze­wa pleśń,
dobie­ga­ją głu­che ude­rze­nia. Roz­mo­kły śnieg jak utar­te
jabł­ko, gład­kie oko stud­ni. Na dło­niach rdza, nad sosna­mi
oboj­czyk księ­ży­ca. Kot­ka w zębach prze­no­si swo­je
śle­pe małe, wśli­zgu­je się mię­dzy deski sto­do­ły.

Po nas też przy­cho­dzi wło­cha­te zwie­rzę, obwą­chu­je
i chwy­ta za kark. Skra­da się po paję­czy­nach ner­wów,
gnieź­dzi w źre­ni­cy. Przez okien­ko spo­glą­dam, co robi
ojciec – wiszą­ce jeli­ta zapy­cha mię­sem, kroi w kost­kę i wrzu­ca
do paru­ją­ce­go garn­ka wiel­kie, bor­do­we ser­ce. Pod sufi­tem peł­ga
w kagań­cu żarów­ka, w jej świe­tle koci język obli­zu­je ostrze.

Thalassa

Lar­wa słoń­ca pochła­nia otwar­tą ranę zato­ki.
Zgrzy­ta­ją wcią­ga­ne do jezio­ra łodzie i jach­ty, przy­cu­mo­wa­ne
tra­twy. Sie­dzi­my na brze­gu, obser­wu­je­my roz­pię­te mię­dzy
drze­wa­mi cię­ci­wy świa­tła. Naprze­ciw­ko gra­su­ją dzie­ci – dep­czą
mrów­ki, gania­ją za kun­dlem. Podob­na cze­re­da bie­ga wokół
tych dwoj­ga oglą­da­nych wczo­raj na archi­wal­nym fil­mie:
kochan­ko­wie z zawie­szo­ny­mi na szy­jach napi­sa­mi pro­wa­dze­ni są
środ­kiem uli­cy, przed nimi chłop­cy gra­ją na trąb­kach, wokół krzy­ki,
uja­da­nie psów. W koń­cu na pla­cu obci­na­ją i palą ich wło­sy.
Wyobra­żam sobie, co dzie­je się z nimi dalej – ona pozna­je twarz
kie­row­nicz­ki obo­zu kobie­ce­go, on sma­ru­je sznur mydłem,
pośli­nio­nym pal­cem gasi pło­mień świe­cy.
Wie­czór. Roz­cze­su­ję dło­nią jej wło­sy, cedzę wino, by do kie­lisz­ków
nie dosta­ły się kawał­ki pokru­szo­ne­go kor­ka.
Lato gaśnie na naszej skó­rze. W powie­trzu char­czy nie­dzie­la,
modli­twa roz­ry­wa ser­ce gło­śni­ka.
Fale tra­wią zanu­rzo­ne w wodzie wio­sła.