Trójka

Szybcy i mocni

Czy­li jeste­śmy opo­wie­ścia­mi,
histo­rią wie­lo­wąt­ko­wą, bez nich
byli­by­śmy wol­ni. powta­rzam się,
wra­ca­ją: krzyż na karet­ce, bukiet
z jesien­nych liści i kasz­tan w pią­st­ce
dwu­lat­ka. porzu­co­ny pies. noce i dnie
pły­ną z har­mo­nii rumuń­skie­go graj­ka,
ścią­ga­ją na zie­mię, na bruk, do teraz,
do jestem. cią­gle boli, choć dwa razy
robi­łam już ten cho­ler­ny ząb mądro­ści.
naj­bar­dziej przy gry­zie­niu. a więc:
ser­ce, sztu­ka, lewa poło­wa, nie umkniesz
przed tym, nie, dłu­go­pis możesz prze­ło­żyć,
szep­tu nie dopusz­czać i tak znaj­dzie się spo­sób.
den­ty­sta w słab­szej for­mie, awa­ria sprzę­tu,
katar. jeste­śmy histo­ria­mi, a bez nich
jeste­śmy wol­ni. nicze­go nie pra­gnie­my
bar­dziej, nicze­go nie odrzu­ca­my
spraw­niej.

Kolejna próba

Kru­szy się i kru­szy. niby nic, a w jed­nej chwi­li
prze­sta­jesz wie­rzyć w sens. sło­wa – tną to coś
w środ­ku, ścią­ga­ją ból z pogra­ni­cza śmier­ci.
pada deszcz – widocz­ność moc­no ogra­ni­czo­na
– lata lecą. kto powie­dział, że na zawsze? tam­to
na zawsze już daw­no znik­nę­ło, roz­pa­dło się.
deszcz pada, twarz mokra. pozo­sta­je nadzie­ja
albo samo ja.

Wolność, ptaki, spuścizna

Dzię­ku­ję ci, dzię­ku­ję po sto­kroć Mat­ko,
sprzed dwóch tysię­cy lat i sprzed sied­miu
milio­nów. były­ście inne, pogo­dzo­ne z losem.
tak szcze­rze, nie prze­ko­nu­ją te uśmie­chy
na wazach, Peplo­fo­ry, mozai­ki błę­kit­ne.
kolo­ro­we pta­ki buszu­ją w ciuch-budach,
dzio­bią w koszach, prze­rzu­ca­ją tka­ni­ny.
na witry­nie napis 5 zł za sztu­kę. cóż:
pięć czy pięć­set – nie o kwo­tę tu idzie,
a potrze­bę wyrwa­nia cze­goś dla sie­bie.
wyszar­pa­nie cząst­ki z prze­strze­ni nicze­go.