trule (1)

że nie ma miłości odczuwa się gorzko

jak w ustach rop­ną treść
on by dre­no­wał na żyw­ca
bo myli z posłu­szeń­stwem
ona pozwa­la się

powo­li prze­są­czać

jak roz­kład amig­da­li­ny lub inwa­zyj­ny zabieg
któ­ry prze­pi­sać cia­łu gdy budzi się nocą
w potach nie z doty­ku spę­ta­ne
szem­ra­niem aż sztyw­nie­je

niech lepiej już szarp­nie

jak karę od zaraz
mię­dzy pościel a ścię­cie serią kła­dzie
pio­łun i popiół napię­ta stru­na drga
fał­szem w draż­nią­cy sekret

ogra ją ogra­ni­czy przy­gar­nie

jak wymu­sza­ny posłuch
jak dzień w któ­rym prze­sta­ła tań­czyć
chciał zaszczu­tej zwie­rzy­ny
więc będzie ją miał

to instynkt nie rewol­ta

z perzyn i wyżyn

wier­szy nie pisze się z czar­nych sce­na­riu­szy
chmur­nych urosz­czeń ani strat na star­cie
z luki przed pierw­szym lęku o bli­skich
tro­ski o dale­kich wyrwa­nych z kon­cer­tin
ze zni­ka­nia kobiet dresz­czy poro­du nad ranem
z wnęk nawie­dza­nych skra­jów
maka­bry kry­tej pod haft­ką gor­se­tu
ukró­co­ne­go pędu ani nor­my nagan
pokąt­nych implo­zji albo ani piśnij
wier­sze nie muszą też być poświad­cza­ne

wier­sze pisze się z dygu orga­zmu i flir­tu
z niskich pobu­dek pod wyso­kim napię­ciem
ze zgryw i waga­rów anga­żu w umi­zgi
czczej gada­ni­ny pusz­cza­nej w ago­ny
chu­tli­wych szla­gie­rów kla­ki kal­ku­la­cji
bo poezja to sek­ta ale tro­chę mafia
artyzm upra­wia się z dozą nar­cy­zmu
żad­ne nam ura­zy nie będą pośli­zgiem
wier­sze się pisze z cie­szy­nek libe­ro
i z epic­kie­go wpier­do­lu w fina­le

tak jest kla­ru­ją tak jest