Ucieczka

O tym, jak nauczy­łem się ucie­kać

Mój pies jest naj­mą­drzej­szym psem na świe­cie. Ma na imię Alan i rozu­mie ludz­ką mowę. Zro­bi wszyst­ko, o co go popro­szę. Wystar­czy, że na mnie spoj­rzy, i wiem, o czym aku­rat myśli. Spę­dza­my razem wie­le cza­su. Znam każ­dą jego minę, każ­dy ruch jego ogo­na. Uczy się mówić. Zawsze ostrze­ga mnie, kie­dy w oko­li­cy coś się dzie­je. Z mate­ma­ty­ką też mi poma­ga.

Któ­re­goś razu w dro­dze ze szko­ły spo­tka­łem podob­ne­go psa, tyle że nie miał czar­nej łat­ki za uchem jak Alan. Przy­kuc­ną­łem, żeby go pogła­skać. Wyszcze­rzył kły i wysko­czył na mnie. Zachwia­łem się, a on zdą­żył ugryźć mnie w kost­kę. Bie­głem ile sił w nogach, a on biegł za mną. Tuż obok przy­droż­ne­go rowu chap­nął mnie dru­gi raz. Uda­ło mi się zgu­bić go w chasz­czach, zło­wiesz­cze war­cze­nie odda­la­ło się coraz bar­dziej. Dla pew­no­ści bie­głem jesz­cze przez dłuż­szą chwi­lę, ale już wol­niej. Zatrzy­ma­łem się dopie­ro na naszej uli­cy. Obma­ca­łem dło­nią kost­kę i łyd­kę. Bola­ło. Z pal­ców kapa­ła mi krew. Kule­jąc, doczła­pa­łem do domu.

Ojciec oczy­ścił mi ranę i powie­dział, że muszę być dziel­ny. I że muszę poćwi­czyć bie­ga­nie. Gdy­bym ucie­kał szyb­ciej, nie przy­tra­fi­ło­by się nic złe­go. Dziec­ko musi potra­fić ucie­kać. Wte­dy nie wie­dzia­łem jesz­cze, jak praw­dzi­we jest to, co mówi. Ale wzią­łem sobie jego sło­wa do ser­ca.

Rano zaczą­łem tre­no­wać. Noga bola­ła mnie jesz­cze tro­chę, ale wło­ży­łem w tre­ning wszyst­kie siły. Od domu aż do ogród­ków. Tam musia­łem zwol­nić, żeby nie pode­ptać grzą­dek z warzy­wa­mi. Praw­dę mówiąc, i tak nie mia­łem już siły biec dalej.

Zaczą­łem bie­gać codzien­nie. Naj­pierw wokół domu. Jed­no okrą­że­nie, potem dwa. Na koniec naszej uli­cy i z powro­tem. A potem w stro­nę lasu, aż wresz­cie prze­bie­głem całą naszą dziel­ni­cę dooko­ła. Alan zawsze pędził obok mnie. Na począt­ku byłem bar­dzo zdy­sza­ny i spo­co­ny, ale czu­łem się zado­wo­lo­ny z sie­bie, bo za każ­dym razem byłem w sta­nie prze­biec wię­cej. Każ­de­go dnia wyzna­cza­łem sobie dłuż­szą tra­sę. Po mie­sią­cu byłem w sta­nie prze­biec wokół dziel­ni­cy kil­ka okrą­żeń. Prze­sta­łem je liczyć. Naj­waż­niej­sze było, żeby za każ­dym razem biec szyb­ciej.

Nie­któ­rzy spo­glą­da­li na mnie z nie­zro­zu­mie­niem, krę­cąc gło­wa­mi. Kil­ku chło­pa­ków z sąsiedz­twa nawet śmia­ło się ze mnie, ale nie zwra­ca­łem na to uwa­gi. Mówi­łem sobie: „Zoba­czy­my, kto się będzie śmiać, jak sta­nie­cie ze mną w szran­ki!” Wie­dzia­łem, że po takim tre­nin­gu żaden z moich rówie­śni­ków nie zdo­ła mnie prze­ści­gnąć.

Po gło­wie wciąż krą­ży­ły mi sło­wa ojca: „Jedy­ne, co powin­no potra­fić dziec­ko, to szyb­ko ucie­kać”.

Do bie­gu, goto­wi, start!