Waruj

dla właściwej postawy

dober­man­ka gdy dobrze
uło­żo­na nie uja­da
z pań­skiej łaski
w rodo­wo­dzie dzie­dzi­czy
zaszczu­cie i zwar­tą
syl­wet­kę na pokaz
za sko­blem kar­nie
skam­le bez pod­szerst­ka
lojal­na w kłę­bie
spę­ta­na dys­tynk­cją
lędź­wi pozo­sta­nie
raso­wą front­man­ką
do obro­ny i stró­żo­wa­nia
towa­rzy­ska i pra­cu­ją­ca
odgry­zać się nie będzie
lecz pro­wa­dzo­na nie­wpraw­nie
wypad­nie z musz­try śli­nia­nek
w agre­sję na tle lęko­wym
zasłu­żo­na wypo­wie
posłuch po roz­pruw
uwa­żaj bo

ska­cze do gar­dła

Myto

Na pro­gu mojej mowy zatrzy­mam cię,
zanim przej­dziesz. Zanim, toku­jąc,
prze­rwiesz. To jest gra­ni­ca, do któ­rej
dałam sobie kla­ro­wać. Pra­wić pro­tek­cjo­na­ły,
usy­piać poła­jan­ką. Dani­nę pła­ci­łam więk­szą.
Dama – trans­ak­cja wią­za­na. Pan mógł,
więc się o mnie upo­mniał u dru­gie­go obja­śnie­pa­na.

Lecz odtąd się już nie da dzia­łać polu­bow­nie. Choć­by
naszym żywio­łem dotąd nie był sprze­ciw. To jest.
Dome­stic noir. Pło­chli­we pach! Czy sły­szysz? Ja też.
Nad­cho­dzą kor­ne furie. Drą się, któ­re dyga­ły. Prą rysy
na wyku­szach. To drżą posa­dy w Niż­nych Potu­li­cach.
To tęt­no tłu­czo­nych stłu­mień. Co grzę­zło w gar­dle,
wycho­dzi na jaw. Na wid­nych zbo­czach ple­nią się czyst­ki.