Warunki wstępu

Warunki wstępu

Zobacz, jak­by jaśniej, wsta­je­my jutro rano, jest nie­han­dlo­wa
nie­dzie­la, gru­dzień, zaraz świę­ta. Za oknem pier­do­lo­na Pol­ska,
pier­do­lo­na jesień, wszyst­ko w gów­nie. I wte­dy wcho­dzi on,
cały na bia­ło, i tak się zaczy­na przed­sta­wie­nie.

Ten wiersz upo­mi­na się o trzy­dzie­sto­go­dzin­ny tydzień pra­cy.
Ten wiersz upo­mi­na się o likwi­da­cję mająt­ku kościel­ne­go.
Ten wiersz upo­mi­na się o natych­mia­sto­we zaprze­sta­nie pra­cy.
Ten wiersz upo­mi­na się o kon­wer­sję naro­dow­ców na bud­dyzm.
Ten wiersz upo­mi­na się o zaprze­sta­nie podzia­łu Księ­ży­ca.
Ten wiersz upo­mi­na się o ogra­ni­cze­nie potrzeb i pro­duk­cji.
Ten wiersz będę powta­rzał do porzy­gu i znu­dze­nia.

Ten wiersz upo­mi­na się o odpo­wie­dzial­ność za głód, prze­cież wiesz,
ten wiersz upo­mi­na się o prze­ra­że­nie, kie­dy zosta­jesz sam,
ten wiersz upo­mi­na się o twój strach, dobrze wiesz, że ma rację.
Teraz nie powiesz mi, że nie mówi­łem: tak dzia­ła wiersz,
to zaska­ku­ją­ce, ale tyl­ko w taki spo­sób możesz to powie­dzieć.

Sezon na karaoke

Zawsze jest jakaś Ita­ka, któ­rą trze­ba roz­pie­przyć,
zawsze jest jakieś Idlib, któ­re trze­ba odbu­do­wać
(cho­ciaż to w wier­szu pol­skim nie brzmi tak dobrze,
jak Alep­po czy choć­by Lata­kia). W ponie­dzia­łek
nic nie brzmi tak dobrze jak Old Tjik­ko, we wto­rek
stra­ci­łem cię z oczu, gdy wią­za­łaś pod barem worek,
żebym ja mógł włą­czyć go w glo­bal­ny obieg
śmier­ci. Stra­ci­łem cię z oczu w tłu­mie pod Gol­den
Gate, spo­koj­nie, to tyl­ko taki film albo sen o koń­cu
tygo­dnia. Świat przy nie­dzie­li ma się cał­kiem dobrze,
pod­chmie­lo­ny nucę naj­więk­szy hit zero­wej deka­dy.
Zawsze jest jakaś Ita­ka, któ­rą trze­ba roz­pie­przyć,
zawsze jest jakieś Idlib, któ­re trze­ba odbu­do­wać
(cho­ciaż to w wier­szu pol­skim nie brzmi tak dobrze,
jak Alep­po czy choć­by Lata­kia). A ty, jak minął twój
tydzień, duzi kosmi­ci wyro­śli? grzecz­ni? zdro­wi?

Trajektoria ognia

Niech ciepl­na śmierć zaglą­da w oczy nad­gor­li­wym,
wiel­ki chłód gaszą­cy oczy, łamią­cy sine kar­ki kar­łów.

Niech roz­ognio­ny będzie ruch jed­no­stron­ne­go śli­zgu
w obie stro­ny żaru, wyj­ścio­wy jak film łzo­wy, wej­ścio­wy.

Niech zadep­ta­ny będzie żer, któ­ry roz­po­czy­na­ją chłop­cy
pod let­nią ścież­ką słoń­ca, usy­cha­ją­cy w żół­tej plam­ce słoń­ca.

Niech sty­gną powo­li nasze języ­ki, shan­ti, shan­ti, shan­ti,
niech sty­gną powo­li galak­ty­ki, shan­ti, shan­ti, shan­ti.

Niech zapró­szo­ny będzie chleb, uję­ty i spa­lo­ny na języ­ku,
w ciszy. Odpal­my ostat­ni okruch pod języ­kiem. No już.

Czterobrygadówka #5

Black Hole Fri­day, dzie­li­my się w poło­wie:
czar­nym nespres­so, fio­le­to­wym donal­dem,
czer­wo­nym bur­ger kin­giem, nie­bie­skim rol­l­sem,
różo­wym red­bul­lem, zie­lo­nym arma­nim,
poma­rań­czo­wą teslą, żół­tym bat­ma­nem,
limon­ko­wym rolek­sem, mar­mur­ko­wym ver­sa­ce,
sza­rym louis vuit­ton, bia­łym nin­ten­do,
bla­dym pyłem gwiezd­nym. Nie mam żad­nej
sztucz­ki, któ­ra to tłu­ma­czy, jedy­nie peł­ne
ręce skie­ro­wa­ne za sie­bie, skąd patrzysz.
Jeże­li spoj­rzysz uważ­nie, zoba­czysz,
że choć bar­dzo odda­li­li­śmy się od domu,
jest już tro­chę jaśniej: nio­słem cia­stek,
nio­słem śnie­gu, nio­słem świa­teł. I ogień.

Pora na dobranoc, bo już księżyc świeci

Nad nami wiel­kie kom­baj­ny, puste kol­by
kuku­ry­dzy, nad nami w ete­rze i na zie­mi
pokój, do snu nas ukła­da cichy ter­kot
waha­dłow­ców. Są z nami ante­ny Bara­no­wic,
masz­ty Cewic, radio­te­le­sko­py Pho­enix,
echo po zgrzy­ta­niu zęba­mi w dziu­ra­wych
kie­sze­niach, zno­szo­ne gar­ści pro­chu.
Nad nami nie­bie­skie oczy pre­ka­ria­tu.