Widoki wymazy

Wymazy z krajobrazów

1.
ambient nie­sie
w kra­inie zbo­żo­wej
po śmier­ci radio­wej
kako­fon falo­wy
kła­dzie łany
ludz­kie skła­dnio­we

łąki krzy­ży­ko­we pagór­ki
kra­jo­braz zaraz
z radyj­ka nie­sie
mam wto­pę w śpie­wie

oni to sobie śpie­wa­ją
tań­czą teraz

ja zala­ny śpie­wem
wzię­ty na pytan­ko
o sens mojej mowy
jak wymaz

2.
obra­ca­łem się w świe­tle
z kra­ju son­da­żo­wym
mia­łem cof­kę
nawrót zwrot
pej­za­żo­wy trans
misyj­ny

a pusty byłem miot­ny
zdy­mi­sjo­no­wa­ny
miga­łem prze­lot­nie
sobie a muze­om
mózgo­wym

zala­ny w mię­to­wym świe­tle
ze wska­za­niem
na tok­sy­nę

w podró­żach mało
mia­stecz­ko­wy
wska­za­ny
w świe­tle goto­wy
na nic

Martwa natura z horyzontem

Jakiś nad­miar, nawet led­wie uchwy­co­ny,
W nędzy swo­ich słów,
Z pla­ne­ty, któ­rej były czę­ścią
W. Ste­vens, Pla­ne­ta na sto­le

nie prze­isto­czył pan
mówie­nia znad mia­ry
nie prze­śnił kon­te­ne­rów
mórz próż­nio­wych
chy­ba żeby wiersz był
w próż­ni mówił

kie­dy usta­nę nie wyj­dę
za menisk powie­trza
gło­ski wyj­dą z krwi­nek
wyemi­tu­ją się dane
z wer­sa­mi zosta­nę

z obiek­ta­mi na sto­le
mle­ko chleb cia­ło
książ­ka radio­wa
prze­świe­tli ścia­nę
zedrze far­bę z gon­tu
pój­dzie pust­ką

po men­hi­ry w hory­zon­cie
powie jak żywi­ły
paste­lo­we wer­sy ido­le
wymier­ne nie­wy­mow­ne
na pochy­łym sto­le