Wiersz na święta: kołyska dla króla

kołyska dla króla

stwo­rzy­łeś nas naj­le­piej, ale nie na dłu­go,
jak jaskół­kę lub zegar wyrzu­co­ny w śnieg,
woda czy lód zabio­rą je cicho. wyplu­ją potem. od myśli
tak spo­koj­nie róż­ni się mate­ria –
jest. więc wymy­śli­łeś star­ca i ane­ste­zjo­lo­ga
na star­cie mara­to­nu, pamiąt­ki po naj­droż­szych,
któ­rzy się roz­sta­li: szyn­kę i ser, zestaw
do wyci­ska­nia poma­rań­czy, uśmiech
powra­ca­ją­cy w chwi­lach nie­pro­szo­nych

stwo­rzy­łeś nas naj­le­piej, ale nie na dłu­go
jak czar­ny, gor­szy kamień – jeśli­by go dotknąć,
na zawsze brak­nie już wspa­nia­łych dni,
ale jedy­nie dni, jedy­nie… więc
upa­jaj się zapa­chem chry­zan­tem.
po dzi­siej­szym wie­czo­rze
nie będzie już chry­zan­tem

tak, zno­wu to samo. ten sam powrót,
moje. życie sta­nie się pła­skie, powo­li zej­dzie
pod zie­mię, wnik­nie w jej zamęt w ubi­ciu kamie­ni,
hor­mo­nów. lub szyb­ciej.
dla każ­de­go odmien­nie. tyle: nasze życie.
ale i ty klę­cza­łeś, choć nikt cię nie zmu­szał,
podob­no. upa­dłeś na kola­na
i rzy­ga­łeś

jak­by jecha­li, prze­mknę­li przed tobą
got­fryd i raj­mund, boemund i bal­dwin,
tar­ga­jąc ranę, któ­rą chciał­byś poczuć,
zwłasz­cza kie­dy rdze­wie­jesz. i ludzie, ludzie tra­fia­ją okrut­nie,
myląc cię z nimi samy­mi, na przy­kład:
pierw­szy w kobie­cie, nie ostat­ni w śmier­ci,
a w tej ostat­niej tak­że pierw­szy bywa

ty – moje podo­bień­stwo
ty prze­kleń­stwo moje

stwo­rzy­łeś nas w ogro­dzie zabu­rzeń roz­wo­ju,
i tak sta­ło się życie, wła­śnie – było życie
w tune­lu rów­no ponu­me­ro­wa­nych dni.
lub mówie­nie gło­sa­mi, gdy język się spla­ta
z insek­ta­mi w umy­śle albo – sam ze sobą:
wte­dy to samo sło­wo z jed­nych ust brzmi róż­nie

two­je wymia­ny wszyst­kie­go, co się nie zepsu­je,
oprócz nas. two­je dni obie­ca­ne sobie przed zaśnię­ciem,
dla­cze­go bowiem miał­byś zostać bez obiet­nic – two­je cze­ka­nie,
choć czas to mar­na koły­ska dla kró­la, podob­ną
zresz­tą koły­ską dla kró­la jest świ­nia,
żało­sną rów­nie

bro­nią nas gan­gi moto­cy­klo­we, miłość się rów­nież
przy­da, jeśli sta­nie się tą jed­ną jedy­ną, bywa­ją par­ki,
czę­sto zbyt roz­świe­tlo­ne, potrze­bu­ją zimy.
ale do rze­czy: brak ci naszej zgo­dy.
na par­ki, gan­gi, miłość, zimę, polu­bie­nie rze­czy.
pyram i tys­be, zmy­le­ni w pod­zie­miach,
szep­ta­li­by zale­d­wie:

mów do mnie zawsze: nigdy. stwo­rzy­łeś nas naj­le­piej,
ale nie na dłu­go. moje ty.
ty moje

też chciał­bym tak mówić:
wła­śnie dla cie­bie war­to było żyć

może to polu­bi­łeś:
gatun­ki, któ­re nigdy nie zoba­czą jutra, rower
zmie­nio­ny w wózek inwa­lidz­ki. sprze­daw­ców
dymu. i pamięć o tym, co obie­cy­wa­łeś:
że wszyst­ko zawsze zosta­nie jak daw­niej –
wszyst­ko zosta­ło tak jak daw­niej – bez nas

jed­nym, cze­goś się dotknął, była two­ja czasz­ka,
naga i lśnią­ca. jak nic. albo świat. wybacz. moje.
wybacz. kocha­łem cie­bie lub mi się zda­wa­ło,
tak jak cza­sa­mi wyda­ją się rze­czy, dopó­ki
na nie świa­tło nie pad­nie od wewnątrz

nigdy nie żyłeś w słoń­cu,
ty je wytwa­rza­łeś

a więc – naj­le­piej, ale nie na dłu­go,
jak gdy­by życie nadal zamie­rza­ło
tar­go­wać się o swo­ją cenę, cho­ciaż przez chwi­lę, nad zmro­żo­ną rze­ką,
lub zasty­ga­ło w lesie, w któ­rym dziec­ko
stoi z liza­kiem wśród świer­ków – zaraz wkro­czy w cień
pomię­dzy skó­rą a nie­skoń­czo­no­ścią