Wiersze (2)

Sestyna

Wrze­śnio­wy deszcz pada na dach domu.
W zmierz­cha­ją­cym świe­tle sta­ra bab­cia
usia­dła w kuch­ni (a obok niej dziec­ko,
więc razem sie­dzą przy Cud­nej Kuchen­ce)
i czy­ta frasz­ki, któ­re zawie­ra alma­nach,
śmie­jąc się i gada­jąc, żeby ukryć łzy.

Myśli, że te jej rów­no­noc­ne łzy
oraz deszcz, któ­ry bęb­ni o dach domu,
prze­po­wie­dział wpraw­dzie alma­nach,
jed­nak nikt o tym nie wie, tyl­ko bab­cia.
Żeliw­ny czaj­nik śpie­wa na kuchen­ce.
Bab­cia kroi chleb i mówi, że dziec­ko

zje teraz pod­wie­czo­rek, ale dziec­ko
śle­dzi czaj­nik, bo jego drob­ne twar­de łzy
tań­czą jak sza­lo­ne na czar­nej kuchen­ce,
tak jak deszcz tań­czy na dachu domu.
Tro­chę ogar­nia­jąc izbę, sta­ra bab­cia
wie­sza mądry alma­nach

na jego sznur­ku. Niby jakiś ptak, alma­nach,
wpó­ło­twar­ty nad krze­słem, w któ­rym sie­dzi dziec­ko,
uno­si się też nad miej­scem, gdzie krzą­ta się bab­cia,
i nad jej fili­żan­ką, któ­rą wypeł­nia­ją brą­zo­we łzy.
Bab­cię prze­szedł dreszcz, więc mówi, że w domu
jest ziąb, i dokła­da dre­wien do ognia w kuchen­ce.

„Tak mia­ło być”, mówi głos w Cud­nej Kuchen­ce.
„Co wiem, to wiem”, powia­da alma­nach.
Dziec­ko kred­ka­mi rysu­je sztyw­ną figu­rę domu
i ser­pen­ty­no­wą ścież­kę. Potem dziec­ko
dory­so­wu­je ludzi­ka z guzi­ka­mi jak łzy
i z dumą poka­zu­je pra­cę, by doce­ni­ła ją bab­cia.

Ale po kry­jo­mu, kie­dy bab­cia
wciąż jesz­cze zaję­ta jest przy kuchen­ce,
małe mie­sią­ce spa­da­ją jak księ­ży­co­we łzy
spo­mię­dzy kar­tek roz­po­star­tych przez alma­nach,
na raba­tę, umiesz­czo­ną przez dziec­ko
sta­ran­nie przed fron­tem domu.

„Pora sadzić łzy”, mówi alma­nach.
Bab­cia śpie­wa do wtó­ru cudow­nej kuchen­ce,
a dziec­ko robi szkic inne­go nie­by­wa­łe­go domu.