Wiersze miłosne, cd.

IX

Dzi­siaj two­je mil­cze­nie jest sta­wem, w któ­rym żyją zato­pio­ne przed­mio­ty.
Chcę je pod­nieść, ocie­ka­ją­ce wodą, i wynieść na słoń­ce.
Widzę tam nie wła­sną twarz, ale inne twa­rze,
nawet two­ją twarz w innym wie­ku.
Wszyst­ko, co tam zgi­nę­ło, jest potrzeb­ne nam obu –
zega­rek ze sta­re­go zło­ta, roz­ma­za­ny wykres gorącz­ki,
klucz… Nawet muł i kamy­ki z dna
zasłu­gu­ją na prze­błysk roz­po­zna­nia. Boję się tego mil­cze­nia,
nie­wy­ar­ty­ku­ło­wa­ne­go życia. Cze­kam
na wiatr, żeby choć raz łagod­nie otwo­rzył
kar­tę wody i poka­zał, co mogę zro­bić
dla cie­bie, dzię­ki któ­rej nie­na­zy­wal­ne czę­sto
dawa­ło się nazwać innym, a nawet mnie.

X

Two­ja suka, łagod­na i nie­win­na, prze­sy­pia
nasze krzy­ki, nasze szep­ta­ne intry­gi o świ­cie,
nasze tele­fo­ny. Wie – cóż może wie­dzieć?
Kie­dy, po ludz­ku zaro­zu­mia­ła, myślę, że czy­tam
w jej oczach, znaj­du­ję tam tyl­ko wła­sne zwie­rzę­ce myśli:
że stwo­rze­nia muszą się odna­leźć dla pocie­chy cia­ła,
że gło­sy umy­słu prze­ni­ka­ją mię­śnie
głę­biej, niż cięż­ki mózg mógł­by prze­wi­dzieć,
że noce na pla­ne­cie sta­ją się zim­ne dla
uczest­ni­ków tej samej wypra­wy, któ­rzy chcą czuć dotyk
jed­ne­go stwo­rze­nia-wędrow­ca do same­go koń­ca;
że bez czu­ło­ści jeste­śmy w pie­kle.