Wtracenie [1]

Poranny, wieczorny

Strach oddać zie­mi, bo ręka słab­nie.
Nikt nie napad­nie w osa­dze­niu stra­chu,
obe­rwa­nie zie­mi w unie­sie­niu stra­chu.

Prze­nie­sie­nie na głu­pich polacz­ków idą­cych do swo­ich
mię­snych: kocham was.

Gdy kupu­je­cie

szyn­ki i rola­dy, chcę poznać wasze imio­na i w nich mówić.

Jabłko

Rozu­miem cię, ale nie odpo­wiem.
Mów­my fon­tan­na­mi.

– Have you seen the apple?
– I threw it away.

Pomo­gę ci zna­leźć odpo­wiedź, ale musisz zapy­tać
jesz­cze pięć razy.

– Have you seen the apple?
– I threw it away.

Wiesz, co powie­dzia­ła mi sio­stra?
Powie­dzia­ła, że wybuch­ną bom­by.

– Have you seen the apple?
– I threw it away.

Ile osób jed­no­cze­śnie fał­szu­je entu­zjazm?
To język socjo­pa­tów.

– Have you seen the apple?
– I threw it away.

To za duże spa­cje mię­dzy przy­stan­ka­mi.
Zro­zu­mia­łem, że sie­dzę w nie­bie­skim uni­for­mie i nie mam nic do powie­dze­nia.

– Have you seen the apple?
– I threw it away.

Jestem trza­ska­ją­cą zimą, wio­sną, latem i jesie­nią
tego jezio­ra.

– Have you seen the apple?
– I threw it away.

– Czy widzia­łeś jabł­ko?
– Wyrzu­ci­łem je.