Wybór stand-upów (1)

Gdzie to zgłosić

On mówi, że mnie nie zna
a ja mam z nim dziec­ko. Skąd bym mia­ła jego dziec­ko,
gdy­by mnie nie znał? Sie­dzie­li­śmy w samo­cho­dzie,
głę­bo­ko w śnie­gu i trzy­ma­łam to dziec­ko na rękach,
a on mówił, że przed­sta­wi mnie Edy­cie i Luizie,
jeśli tyl­ko przy­znam, że nale­żę do nie­go.
Zatem przy­zna­łam, a on mówi teraz, że mnie nie zna.
Więc przy­po­mi­nam mu świę­to jabł­ka, pierw­sze świę­to,
na któ­re zabra­li­śmy nasze dziec­ko.
Przy­po­mi­nam mu ofia­rę z czło­wie­ka, któ­ry miał się mace­ro­wać
w wan­nie wypeł­nio­nej jabł­ko­wym octem, aż znik­nie.
To jest wię­cej niż praw­dzi­we, to jest wręcz logicz­ne,
a on nadal nie pamię­ta. Nie pamię­tasz, pytam,
jak twój syn lase­ra­mi z oczu ura­to­wał tego czło­wie­ka
przed nie­po­trzeb­ną, bar­ba­rzyń­ską, męczeń­ską śmier­cią,
co praw­da zabi­ja­jąc wszyst­kich dooko­ła?
A więc nie pamię­tasz. Grunt, że ja pamię­tam
i opo­wiem każ­de­mu, kto mnie zechce słu­chać.

I szybka zmiana fazy

Faj­ny taki, elek­try­zu­ją­cy
bit na info­li­nii przy­chod­ni. Słu­cham go tak dłu­go,
że poza bitem sły­szę pod­bit i nad­bit.
Sple­cio­na w uści­sku trój­ca two­rzy jed­ność,
robią to dla mnie. Oto mija wto­rek.

W śro­dę publicz­ne chło­sta­nie leka­rza,
że się spóź­nił, tyl­ko to by mogło mnie zatrzy­mać w tym kra­ju.
Ale chło­sta­nie nago? Tyl­ko nago chło­sta­nie.

Katatonia fakapu

Jak tam u pani z cier­pie­niem? Jak to z cier­pie­niem, dok­to­rze.
Cier­pie­nie jest jak brzyd­ki, głu­pi męż­czy­zna,
któ­re­mu się opie­rasz, opie­rasz, wresz­cie wykoń­czo­na
mówisz: bierz mnie, jestem two­ja,
na co cier­pie­nie mówi: elu­wa, ja spier­da­lam.
To się pisze „eló­wa”.
Tak, dok­to­rze, fak­tycz­nie.