wymaginacje: rozliczenia

terapie narracyjne: whodunit

w two­ich kon­do­len­cjach było coś
z gra­tu­la­cji gdy orkie­stra kno­ci­ła
gra­na­to­we rota­cje brzdą­ka­ła na żyłach
ten sło­ny kawa­łek o upo­rczy­wym zmy­śle­niu.

Iza­aka nie będzie wciąż prze­ży­wa tę spra­wę
z ojcem czyż nie doci­na się ludzi na odpo­wied­ni
uła­mek nie musisz dawać posłu­chu tam­tym
obśli­zgłym fun­da­men­tom wiot­kim kon­tro­wer­sjom
zapal zapał­kę na krót­ką chwi­lę
mgła zgęst­nie­je nad wier­szem.

to jasne to kola­że to tech­ni­ko­lor
czar­no-żół­te pły­ci­zny pierw­si jak zwy­kle
zgi­nę­li mene­le ze sta­rej sta­cji metra.

pamię­tasz teo­rię Kas­sa o samo­bój­stwie
zie­lo­nych myśli zno­si­ła też podziw
mar­twych pta­ków to prze­uro­cze
ludzie mówią w pierw­szej oso­bie
licz­by mno­giej czy to jest nowy
świat taki cał­kiem w porząd­ku.

wiesz ktoś jej powie­dział że nie
może­my się przy­wią­zy­wać do
bil­bor­dów wie­sza­ją na nich
psz­czo­ły roz­ba­wio­ne naszym zmar­twych­wsta­niem.

jeże­li nawią­za­nie to takie z krót­kim ter­mi­nem.

duchy czy mani­fe­sty?
znów widzia­łem Pyn­cho­na
cień ogry­zam go do cyfro­wej
krwi śpiesz­my się wąchać
mię­dzy­tekst tak szyb­ko tak dużo
tak wła­śnie.

przejściowy postzamordyzm

w kie­sze­niach noszę wła­sne pisz­cze­le podzi­wiam
też ścia­ny roz­bi­ja­ją sobie gło­wy za byle pęk­nię­cie
namasz­czo­no mnie mil­cze­niem na roz­bit­ka hor­ro­ru
w prze­cią­ga­ją­cym się lęku poboż­no­ści roz­sąd­ne
syre­ny oka­zu­ją miło­sier­dzie popo­łu­dni­kom
wystar­czy podać kod dybuk
oto fem­mes wra­ca­ją do swo­jej bras­se­rie.

to nie była typo­wa dezer­cja
dzi­siaj nie cze­kał na nas kamień.

oto wysy­cha­ją pro­kla­ma­cje rdzen­ni pie­ty­ści
porzu­ci­li rytow­ni­ków w pobli­skich pokrzy­wach
z tar­ta­ku lecą pla­my odpa­do­we odświęt­na
zgni­li­zna fil­tru­je cere­gie­le.

jestem tek­stem jakoś mogę z tym żyć.

nie wto­czy­li go prze­cież za nas
oto falan­gi ter­mi­nów mil­czą:
jutro będą nawet dwa
teraz jest czas na wypra­nie bal­da­chi­mów
szpik szpik hura – nie­dy­skret­ne pisz­cze­le.

zobacz ostatnim tchem całuje na kolorowo

W jej topo­lo­gii widzia­łem odbi­cia bitew
z dzie­cię­cych pla­ców zabaw.
Przy­po­mnia­łem sobie wła­sne
i zaczą­łem się zasta­na­wiać,
czy bywa­ją jakie­kol­wiek inne.

Peter Watts – Śle­po­wi­dze­nie

racje były porząd­ne
dosta­wa­li­śmy wręcz za dużą por­cję
reali­zmu jak na tę porę świa­ta
nikt się nie bawił w pod­pro­gi.

celę otwo­rzy­ły zwrot­ne
zaćmie­nia koń­ca bre­zent ugi­nał
się pod nią cza­sem sie­dzia­ły z nami
same pod­mio­ty nie­po­cią­ga­ją­ce
kró­li­ki ska­za­ne za włó­czę­go­stwo
nie­je­den mar­nie sko­he­le­ciał
vox cele­ste – nie­mra­wa Ausla.

wystru­gał w celi Arkę Poego:
w rajach nasi bli­scy ście­ra­ją papie­rów­ki
na plac­ki a nam chce się rzy­gać
bo cykl się nie wymknął
zagła­da fran­czy­zy ścier­wa
bia­łych kru­ków
pla­cusz­ki pozna­nia też kur­wa coś.

to tyl­ko wyci­szo­ny egzem­plarz
cho­ro­by post­hi­ber­na­cyj­nej.

tuż pod murem zwię­dłym
sznu­rem prze­wle­czo­nym przez
powo­dy wije się po
ogryz­kach vox huma­na:

poeto pisz się sam:

nalep­ka na zde­rzak waha­dłow­ca.