Wyspa na Księżycu (2)

Anioł

Cóż zna­czyć mógł sen, któ­ry śni­łem?
Dzie­wi­czą Kró­lo­wą w nim byłem,
Przed nie­szczę­ściem Anioł mnie chro­nił
Nie­win­ne­go przed upad­kiem obro­nił!

Dnie całe pła­ka­łem i noce
On łzy ocie­rał, biegł ku pomo­cy,
Noca­mi łzy lałem i dnia­mi,
Nie zdra­dzi­łem się z ser­ca roz­ko­sza­mi.

Więc próż­no, odle­ciał w swe stro­ny,
A dzień wsta­wał od zorzy czer­wo­ny;
Łzy osu­szy­łem, lęki uzbro­iłem
Tysięcz­nym mie­czy i tarcz żela­zi­wem.

I znów zle­ciał Anioł w mą stro­nę,
Darem­nie, bom był uzbro­jo­ny;
Bo czas mło­do­ści ule­ciał i minął,
I gło­wa już przy­pró­szo­na siwi­zną.

Mały włóczęga

Mat­ko, dro­ga Mat­ko, tak zim­no w Koście­le,
A w gospo­dzie jest cie­pło i miło i zdro­wo;
Wiem, gdzie mi dobrze, gdziem mile widzia­ny,
Mojej doli tu, na zie­mi, Nie­bo nie pochwa­li.

Lecz gdy­by w Koście­le kufel piwa dali,
I cie­płym komin­kiem dusze nam ogrza­li,
Modły byśmy sła­li w śpie­wie oraz w mowie
I wier­ni zosta­li­by­śmy temu Kościo­ło­wi.

Ksiądz pił­by, śpie­wał, rzecz gło­sił rado­śnie,
My zaś szczę­śli­wi jak pta­szy­ny na wio­snę;
A Pani Rózga, co modli się w Koście­le
Nie gło­dzi­ła­by dzie­ci, nie kar­ci­ła śmie­le.

Bóg był­by jak ojciec, któ­re­mu jest mile
Widzieć jak dzie­ci się bawią szczę­śli­we,
I z Becz­ką i Dia­błem nie toczył­by woj­ny
Dał­by im gęby i kaftan dał stroj­ny.