Wyspa na Księżycu

Wielki Czwartek

Czyż świę­tą jest rze­czą
W tym kra­ju boga­tym
To, że dzie­ci cier­pią,
A zim­na ręka rzu­ca im ochła­py?

Czy krzyk ten pie­śnią będzie?
Może wyra­zem rado­ści?
Gdy dzie­ci żyją w nędzy -
To kraj nędz­nej pod­ło­ści!

Słoń­ca nie mają nad gło­wą.
I nic na polach nie rośnie.
Dro­ga ich dro­gą cier­nio­wą.
I wiecz­na zima tu gości.

Tam, gdzie słoń­ce świe­ci,
Gdzie deszcz na zie­mię pada:
Tam gło­du nie cier­pią dzie­ci,
A nędza myśli nie znie­wa­la.

Kominiarczyk

Mała, czar­na postać, wokół śnieg i zima,
„Clip, chlip”, łka żało­śnie stro­pio­ny chłop­czy­na.
„Gdzie twój ojciec? gdzie mat­ka? Powiedz­że mi śmie­le”.
„Poszli oby­dwo­je modlić się w koście­le”.

„A że bez­tro­sko na dwo­rze hasa­łem,
I bawi­łem śmie­chem pola zimą sku­te,
„Czar­ne sza­ty śmier­ci nosić mi kaza­li,
„nauczy­li pie­śni, w któ­rych dźwię­czy smu­tek.

„A żem wesół jak szczy­gieł, i tań­czę i hulam,
„Myślą, że nie cier­pię, że to nic nie boli,
„No i poszli wiel­bić Boga, Księ­dza, Kró­la,
„Któ­rzy nie­bo wzno­szą z naszej nędz­nej doli”.