Zabawne i zbawienne

Zabawy z osami

Żeby tu doje­chać, musi­my poko­nać wyjąt­ko­wo krę­tą i stro­mą gór­ską tra­sę, jadąc autem z wypo­ży­czal­ni. Docie­ra­my na miej­sce głod­ni i pokłó­ce­ni, ale nie ma moż­li­wo­ści dostać się tutaj ina­czej. Zresz­tą, każ­dy chce się tu zna­leźć, tak to już wyglą­da. To miej­sce to naj­lep­szy punkt wido­ko­wy w całej oko­li­cy, pozwa­la­ją­cy podzi­wiać uro­dę kli­fów, plaż i budyn­ków, pozo­sta­ło­ści po cza­sach świet­no­ści wyspy. Restau­ra­cja nazy­wa się Zło­ty Lis. Sia­da­jąc przy sto­li­ku, szyb­ko orien­tu­je­my się, że ade­kwat­niej­szą nazwą była­by Zło­śli­wa Osa. Menu jest kiep­skie, krze­sła pla­sti­ko­we, gości nie­wie­lu, od razu widać, że kró­lu­ją tu osy. Są dwa roz­wią­za­nia: zre­zy­gno­wać i uciec lub zostać i zde­cy­do­wać się na zaba­wę z osa­mi. Obsłu­ga restau­ra­cji nie bie­rze w niej udzia­łu, jakimś cudem pozo­sta­jąc dla owa­dów nie­wi­dzial­na. Ani kel­ner­ki, ani oso­by spo­glą­da­ją­ce na nas z kuch­ni, nie podzie­la­ją naszych emo­cji. Pierw­szy moż­li­wy krok, to zmia­na sto­li­ka. Dalej od okna, potem dalej od okna i od kuch­ni, potem w kącie, potem pośrod­ku sali. Gdy orien­tu­je­my się, że nic to nie daje, może­my wró­cić do sto­li­ka przy oknie i podzi­wiać widok. Na począ­tek zama­wia­my napo­je, któ­re po uto­pie­niu w nich osy, wymie­nia­my przy barze na nowe. Kar­ta menu nie spraw­dza się w roli pac­ki na osy, jest zbyt cien­ka i gięt­ka. Dobrze, jeśli mamy przy sobie prze­wod­nik lub powieść, naj­le­piej Jakie to nie­miec­kie Wal­te­ra Abi­sha. W ocze­ki­wa­niu na piz­zę, któ­ra raczej nie będzie nam sma­ko­wa­ła, roz­dzie­la­my się i każ­de z nas sta­ra się pobić rekord w uśmier­ca­niu os. Spryt­niej­si zama­wia­ją ocie­ka­ją­ce mio­dem lokal­ne słod­ko­ści, deser przed pierw­szym daniem. Nie ma szan­sy, by uśmier­cić wszyst­kie osy. Jest nato­miast oka­zja, by zapy­tać samych sie­bie, czy wszyst­kie osy są złe, czy ist­nie­je coś takie­go, jak „dobra osa” i jak to w ogó­le oce­niać. Jeśli nie chce­my pod­paść kel­ner­kom, sprzą­ta­my osy po sobie. Może­my wyzna­czyć spe­cjal­ny sto­lik, na któ­rym skła­da­my swo­je tro­fea, jed­nak po zakoń­cze­niu zawo­dów, pamię­taj­my, by je sprząt­nąć, np. do szklan­ki po piwie. Gdy piz­za tra­fia na nasz sto­lik, jest czas na wymia­nę kil­ku zdań. W poło­wie dro­gi zasta­na­wia­łam się, czy nasze mał­żeń­stwo ma jesz­cze rację bytu. Uświa­do­mi­łem sobie, że nic już poza kwe­stia­mi tech­nicz­ny­mi i dziec­kiem nas nie łączy. Chcia­łam rów­no­cze­śnie pła­kać i odgryźć ci poli­czek. Kusi­ło mnie by walić w kie­row­ni­cę tak dłu­go, aż pęk­nie. Zabi­łam sie­dem os. Ja jede­na­ście.

Czary

Nie dzia­ła­ją.
Nie chcą dzia­łać.
Nie ma żad­nych ich.
To dopie­ro jest cza­ru­ją­ce:
pusty kape­lusz magi­ka.
Wkła­da do nie­go rękę
a ręka zni­ka.

Czekaj, czekaj

Cze­kasz w kolej­ce na orle­nie
gdy nagle wpa­da do środ­ka sta­do prze­ra­żo­nych świń
z trans­por­tu na rzeź. Ich cię­ża­rów­ka prze­wró­ci­ła się
na zakrę­cie i one teraz prze­wra­ca­ją sto­jak z gaze­ta­mi,
tra­tu­ją te zapie­kle try­um­fu­ją­ce mor­dy na okład­kach,
zrzu­ca­ją z półek chip­sy, tak­że te o aro­ma­cie beko­nu,
dopa­da­ją do sto­iska ze zdro­wą żyw­no­ścią,
cze­kaj, co wte­dy robisz? Pła­cisz, nie pła­cisz? Ucie­kasz?