Zabawne i zbawienne (2)

Przygodny sens

Nie przy­da­rza nam się przy­pad­ko­wo.
Bie­giem, otwie­ra­my drzwi kopem.
Prze­kli­na­my na czym świat stoi,
wyobra­ża­my sobie, że tyl­ko nie­bez­piecz­ni są tutaj bez­piecz­ni,
ale, ale
widząc, że wszyst­ko obra­ca się w ruinę
w pani­ce szu­ka­my ulu­bio­ne­go sło­wa
i znaj­du­je­my: nie­chcą­cy!
Nie­chcą­cy obu­dzi­łem się uśmiech­nię­ty
Nie­chcą­cy zało­ży­łem kask, by ude­rzyć gło­wą w ścia­nę
Nie­chcą­cy powie­dzia­łem wszyst­kim: dzień dobry!
Nie­chcą­cy speł­ni­łem wszyst­kie zachcian­ki
pobie­głem, otwo­rzy­łem drzwi kopem
potkną­łem się nie­chcą­cy i wsta­łem nie­chcą­cy.

Czapki z głów

rzu­co­ne na chod­nik, by żebrać na uli­cy.
Nie tędy dro­ga?
Metrem jecha­ła ze mną kobie­ta,
któ­ra mogła­by być nauczy­ciel­ką,
na kola­nach zbie­ra­ła roz­sy­pa­ne
nie przez sie­bie kon­fet­ti.
Bawi­ło ją to.
Wszy­scy wokół się prze­stra­szy­li.