żal, może on (1)

ziemia

dokąd tam­ta zie­mia zabra­ła męż­czyzn
wra­ca­ją­cych do domu przez bra­mę
sta­cji hodow­li roślin ogrod­ni­czych o zmierz­chu,
dokąd rze­ka zanio­sła rudą dziew­czyn­kę,

jak moż­na było tam powró­cić,
nie wiem. pamię­tam nara­dy,
nara­sta­ją­ce kło­po­ty z orien­ta­cją w tere­nie,
kon­kla­we nad jezio­rem i pły­wa­nie w nim,

przy­wró­co­ne zbyt póź­no: szep­ty,
obiet­ni­ce – żyję, ponie­waż nie­na­wi­dzę zie­mi pod sobą
ani nad sobą, choć uno­szą­ca się w powie­trzu
rzu­ca mój cień

szermierze na wózkach

zatrzy­ma­łem się w sierp­niu naprze­ciw dwóch męż­czyzn,
dwóch szer­mie­rzy na wóz­kach inwa­lidz­kich,
i popa­trzy­łem im w oczy, a były jak płyn
ze sta­re­go czło­wie­ka – alko­hol (poza jego imie­niem
nie wia­do­mo nic)

ci, któ­rzy dziś są śle­pi,
pozo­sta­ną śle­pi na zawsze – szep­nę­li
i odda­li­li się na jakiś czas,
i nie było miło­ści w tym cza­sie

jak­by nie potra­fi­li nigdy oddać nic,
nigdy ani niko­mu (czło­wiek nie­po­tra­fią­cy –
tak zapa­mię­ta­łem –

nie­po­tra­fią­cy nic). dwóch męż­czyzn,
dwóch szer­mie­rzy na wóz­kach inwa­lidz­kich w nocy,
przez wycie, wście­kłość i mnie zapi­sa­nych –

tam­te­go lata posta­rza­łem się