zero waste

przepowiedziano

teraz spo­wi­ło czar­ne, w tym czar­nym: krop­ki
kre­ski, drob­ny śnieg. czas? czas zbiegł się
w kie­sze­ni świ­stek – loso­wa prze­po­wied­nia:
będziesz już tyl­ko jeź­dzić tram­wa­jem
będziesz już tyl­ko cze­kać, wypa­try­wać

cza­ić się

idzie coraz gorzej, prze­po­wie­dzia­no –
przy­cza­iłam się; z czar­ne­go wyro­sło mia­sto
z mia­sta: ogrom histo­rii mar­nych, w jed­nej z nich
– pstryk, cze­ka­nie

w jed­nej z nich wypa­trzysz śnieg

zero waste

(a gdy­by: każ­dy włos co spadł z gło­wy pod­no­sić czu­le odkła­dać w bez­piecz­ne miej­sce
tak­że sło­wa co się sypią w nie­uwa­dze w roz­pę­dzie – każ­de zapi­sać na małej kar­tecz­ce
śli­nę krew i łzy patrze­nie dotyk cho­dze­nie noga za nogą noga za nogą
odło­żyć do skut­ku odkła­dać niech leżą bez­piecz­ne niech rosną niech się
z a l ę g n ą)

a ty
skąd tu przy­peł­złeś? czy mia­łeś poję­cie, że to na czym leżysz jest wło­sa­mi
że to czym kar­misz się to moje –

ESC

inna już bie­gła­by po, prze­cież te dziew­czy­ny robią co chcą
w takich przy­pad­kach dobrze wie­dzą co robić, zna­ją model uciecz­ki
ja nie zna­łam
ucie­ka­łam po raz pierw­szy po recep­tę, nic mi z tego nie zosta­ło
poza nie­sma­kiem. tyle się mia­ło z tego zda­rzyć i nic
nie sta­ło się, tyl­ko ten nie­smak uwie­rał ogrom­nie
3 mie­sią­ce póź­niej od życia do życia nabrzmia­łym od eks­pa­tów pocią­giem
w dro­dze nicze­go nie chcia­łam, mia­łam narę­cze pytań o war­to­ści o sens
prze­lot­ną nadzie­ję by w koń­cu prze­stać chcieć ucie­kać
dru­gi raz prze­li­czy­łam się poważ­nie: choć umia­łam liczyć dobrze to źle poli­czy­łam
że zdą­żę, nie zdą­ży­łam – tyle się mia­ło z tego stać i nic się nie sta­ło
zosta­łam