Zgubiona wizytówka

Res extensa

Mówił: jest tyl­ko teraz
i każ­de sło­wo obra­ca­ło się
w spo­pie­la­ły kadr.
Nie­rów­ne zawo­dy. Dogo­nić sie­bie,
dotknąć świa­tła, któ­re w oku daw­no
zma­to­wia­ło.
Ale przy­ją­łem tę roz­mo­wę
w moje teraz,
by tra­ci­ła bar­wy po czą­stecz­ce,
bla­kła w ruchu lat jak malo­wa­ny żagiel.

***

Pra­bab­cia znik­nę­ła w dzie­więć­dzie­sią­tym ósmym.
Potem poja­wi­ło się wię­cej pustych miejsc.
Sąsiad z naprze­ciw­ka, paru wiel­kich, aż w koń­cu
ojciec, zupeł­nie bez poże­gna­nia,
w nie­moż­li­wie jasnym oknie
odda­la­ją­ce­go się domu.
Zni­ka­ły tak­że przed­mio­ty, a nawet miej­sca
i dzia­ło się to za szyb­ko i zbyt nie­sta­ran­nie,
bym nie zauwa­żył: to były porwa­nia.
Wkrót­ce poją­łem, że gdzieś tam muszą być też
nasze zwie­rzę­ta, o któ­rych doro­śli łga­li,
że wybra­ły wol­ność lub kom­fort zoo­lo­gicz­nych ogro­dów,
wszyst­kie obraz­ki uło­żo­ne z guzi­ków,
moja nie­zdol­ność do roz­po­zna­wa­nia roślin,
a nawet ta chwi­la, w któ­rej nie umia­łem
wydu­sić z sie­bie ani sło­wa, raz na zawsze.
Ci, któ­rym to opo­wia­da­łem uwa­ża­ją mnie
za nie­speł­na rozu­mu, ale nie zmie­niam opi­nii.
To były porwa­nia. I mylił­by się ten, kto wziął­by ciszę
za brak żąda­nia oku­pu.

Poważne badania

Poświę­ce­nie, z jakim chwy­ta­łem
nie­szczę­sne roz­wie­lit­ki,
żeby pod­dać je poważ­nym bada­niom.
Zmo­czy­łem całe nogaw­ki.
Potem w kla­sie z nie­wo­li sło­ja
na pew­ną śmierć, pod świa­tło mikro­sko­pu.
A tam: nic cie­ka­we­go, żad­nej ostro­ści.
Przy­po­mnia­ło mi się to,
gdy odpy­cha­łem łód­kę od brze­gu
i wpa­dłem do wody.
Suszy­łem się na słoń­cu,
wie­dząc już, dokąd pły­nie­my.
Żad­nej ostro­ści.