Zimna książka (2)

Umowa niewiązana

DS

Jaki ten świat nie­chluj­ny, spra­wia tyle zło­ści
Zupeł­nie nie­po­trzeb­nie Zapew­ne z miło­ści
Poga­si­ły się świa­tła i nad każ­dym gro­bem
Roz­gry­wa się pry­wat­ka, ale tyl­ko w sobie.

Boję się mró­wek. Pają­ki już ścier­pię. Pocisk
odbił się od żeber. Srebr­ne skraw­ki. Wyglą­da
na lateks. To nie są zwy­kłe mrów­ki mia­ła je
na twa­rzy. Ist­nie­je rze­czy­wi­stość, w któ­rej się

kocha­my. Ist­nie­je rze­czy­wi­stość, w któ­rej ktoś
nie umarł, wyje­chał i po pro­stu nie chciał już
wró­cić do pra­cy.

Krakowskim targiem

Two­je pół, moje pół – wyj­dzie­my na zera
Nucę sobie pod nosem, że chcę boha­te­ra
A prze­cież chcę przy­pad­ku, niech zda­rza się
Teraz, we wszyst­kich odmia­nach; zaraz
Zanim zmilk­nę ciut zawsty­dzo­na ero­tycz­nym fil­mem
Któ­ry kadru­je nas w osob­nych łóż­kach.
Dobrze zga­du­jesz: i dama, i wróż­ka.

A kie­dy film pło­wie­je na wie­czy­stych taśmach,
Na łąkach i na łączach, nigdy nam nie danych,
(Nie, panie pro­fe­so­rze, nie znam swo­ich danych)
Nigdy nie poznam i nie skry­ję żalu, bo po co
Się pozna­wać, kie­dy już się zna­my?

Może w pią­tek, na balu, wymie­ni­my kar­net
I może choć raz będziesz porząd­nie pija­ny,
Żeby powie­dzieć: Skar­bie,
Jak zwy­kle masz rację; przez akla­ma­cję
Wróż­ka powró­ci do damy.

Lecz nagle zni­czyk żalu, cią­gle tli się we mnie;
Owszem, na balu było przez chwi­lę przy­jem­nie,
Lecz chwi­la, jak to chwi­la, już poszła się paść
Do spół­ki z owiecz­ka­mi z pod­ha­lań­skich hal.
Cytu­ję wła­sne wier­sze; cza­sa­mi, przez sen:
Tyl­ko dym jest powie­trzem, tyl­ko noc jest dniem.