Życie i przygody Jacka Engle’a (2)

ROZDZIAŁ IX

Wizy­ta u Cover­ta w domu; spo­tka­nie z oso­bą, któ­rą jed­no­cze­śnie znam i któ­rej nie znam; ilu­stra­cja dwóch par­tii poli­tycz­nych; docie­kli­wość Bar­neya Foxa.

Cover­to­wi uda­ło się dostać nomi­na­cję; nie­ba­wem odby­ły się dwie czy trzy nie­for­mal­ne nara­dy dla usta­le­nia, co nale­ży zro­bić, aby osią­gnął suk­ces. Na jego proś­bę byłem obec­ny na jed­nym z takich spo­tkań; od chwi­li nomi­na­cji bowiem zro­bił się bar­dzo uprzej­my – wobec mnie, jak i resz­ty. Potrze­bo­wał gło­su i wpły­wów Eph­ra­ima Foste­ra, a te ostat­nie nie nale­ża­ły do małych. Zale­ża­ło mu więc na jak naj­więk­szej fre­kwen­cji.

Do drzwi Cover­ta zapu­ka­łem tuż po zmro­ku. Oka­za­ło się, że zja­wi­łem się nie­co przed cza­sem i praw­ni­ka nie było jesz­cze w domu. Kie­dy pocią­gną­łem za sznu­rek dzwon­ka, otwo­rzy­ła mi mło­da kobie­ta, któ­ra w świe­tle lam­py ulicz­nej z kimś mi się sko­ja­rzy­ła – w ten nie­ja­sny, iry­tu­ją­cy spo­sób, jak to się czę­sto zda­rza – nie umia­łem jed­nak stwier­dzić, gdzie i kie­dy ją przed­tem widzia­łem.

Była ład­nie ubra­na, po kwa­kier­sku, choć w tro­chę cie­plej­sze bar­wy i nie­znacz­nie zdob­niej, niż jest przy­ję­te wśród suro­wych wyznaw­ców tej reli­gii. Jej oświe­tlo­na przez lam­pę twarz wyda­ła mi się bar­dzo przy­jem­na. Kobie­ta zapro­si­ła mnie do środ­ka, zapew­ni­ła, że pan Covert na pew­no nie­dłu­go przyj­dzie oraz zapro­po­no­wa­ła, bym zacze­kał na nie­go w salo­nie, jeśli mam ocho­tę. Zgo­dzi­łem się pocze­kać, ale w obszer­nym hal­lu, usia­dłem więc przy sto­li­ku z książ­ka­mi i gaze­ta­mi.

Mło­da kobie­ta przy­sta­nę­ła na chwi­lę, żeby pod­krę­cić lam­pę zwi­sa­ją­cą z sufi­tu; robiąc to, unio­sła twarz do góry, a ja zno­wu dozna­łem nur­tu­ją­ce­go wra­że­nia, że już ją wcze­śniej widzia­łem. Gdzie to mogło być? Nie­wie­le bra­ko­wa­ło, a powie­dział­bym to do niej na głos, ale ona popra­wi­ła lam­pę i w ciszy zeszła po scho­dach do sute­re­ny.

To pew­nie cór­ka Cover­ta, pomy­śla­łem; jeśli­by tak było, mia­ła­by rodzi­ca nie do pozaz­drosz­cze­nia. Ale nie, w ogó­le go nie przy­po­mi­na­ła. Jej sza­re oczy patrzy­ły deli­kat­nie i czu­le, a pulch­na, nie­omal tęga syl­wet­ka, dło­nie, kark i tak dalej były ład­nie ukształ­to­wa­ne. Poza tym, mimo tuszy, poru­sza­ła bar­dzo spraw­nie. Kie­dy zaj­mo­wa­ła się lam­pą i prze­cho­dzi­ła obok mnie w dro­dze do scho­dów, przy­glą­da­łem się jej, a wręcz przy­słu­chi­wa­łem, żeby nasy­cić się lek­ko­ścią oraz zwin­no­ścią jej kro­ków.

Widzi­cie, ostat­nio cał­kiem moc­no zain­te­re­so­wa­łem się tego typu waż­ny­mi spra­wa­mi. Zwłasz­cza odkąd pozna­łem Inez, odna­la­złem w sobie zadzi­wia­ją­ce pokła­dy tego rodza­ju cie­ka­wo­ści.

Covert zja­wił się z grup­ką zna­jo­mych i prze­szli­śmy do salo­nu – dołą­czy­ło do nas wię­cej ludzi a pokój się wypeł­nił. Wśród gości byli Alder­man Rye, zamoż­ny hur­tow­nik spo­żyw­czy, oraz czci­god­ny Isa­ac Leech, rów­nież czło­wiek majęt­ny. Cho­ciaż obaj popie­ra­li pana Cover­ta, ich wła­sne zasa­dy leża­ły na prze­ciw­nych bie­gu­nach. Zasa­dy – tak wła­śnie je nazy­wa­li!

– A zatem, sza­now­ny panie – głos Alder­ma­na Rye’a wzbił się nad pozo­sta­łe – czy te dowo­dy nie dość wyraź­nie świad­czą o szko­dli­wych kon­se­kwen­cjach złych rzą­dów wigów? Czyż kraj pra­wie nie legł w gru­zach, sza­now­ny panie?

Całe szczę­ście sie­dzia­łem z tyłu, ale i tak aż zbyt wyraź­nie sły­sza­łem prze­ni­kli­we gło­sy z przo­du.
– Że pod wzglę­dem han­dlo­wym jeste­śmy w doł­ku, to się z sza­now­nym panem zgo­dzę – odparł czci­god­ny Isa­ac Leech – ale nie, że z powo­du jakich­kol­wiek dzia­łań wigów. Ta par­tia jest gwa­ran­tem naszej wol­no­ści, sza­now­ny panie. Poli­ty­cy spod zna­ku locofocos[1] do szczę­tu znisz­czy­li­by ten kraj w cią­gu pię­ciu lat, gdy­by tyl­ko im pozwo­lić. Ich przy­wód­cy są śle­pi na praw­dę, a cała par­tia nic sobie nie robi z prze­pi­sów pra­wa.
– Prze­pi­sy! Wigo­wie robią z kon­sty­tu­cją, co im się podo­ba, bez cie­nia lito­ści. Ukła­dy i korup­cja, oto ich meto­dy.
– Czy aby gene­rał Jack­son nie prze­niósł tam­tych depo­zy­tów bez bodaj naj­mniej­szych pod­staw praw­nych?
– A kto lek­ką ręką wyda­wał pie­nią­dze na łapów­ki dla kon­gres­me­nów?
– Pra­wo weta, sza­now­ny panie, zagra­ża naszym swo­bo­dom.
I tak dalej, wią­zan­ka „ukła­dów” i „korup­cji”, Clay­ów, Adam­sów, „bynaj­mniej, sza­now­ny panie”, „mogę to udo­wod­nić” i tym podob­nych.

Typo­wy przy­kład tego, do cze­go docho­dzi­ło, ile­kroć czci­god­ny Isa­ac Leech naty­kał się na Alder­ma­na Rye’a; naj­wy­raź­niej nie dość, że świet­nie się obaj bawi­li, to jesz­cze wyda­wa­ło im się, że pro­wa­dzą głę­bo­ką deba­tę, żywo inte­re­su­ją­cą słu­cha­czy.

Covert miał pew­ne trud­no­ści z zaże­gna­niem tego spo­ru i przej­ściem do meri­tum spo­tka­nia. Czy­li do tego, co trze­ba było zro­bić, aby wywo­łać poczu­cie, że jest popu­lar­ny w obu par­tiach. Mogło to wzbu­dzić nie­za­do­wo­le­nie zwo­len­ni­ków, ale rodzi­ło też nadzie­je na zdo­by­cie spo­rej licz­by gło­sów opo­zy­cji.

Nie chcąc brać w tym dalej udzia­łu, odda­li­łem się, spy­taw­szy Cover­ta, czy mogę jesz­cze coś dla nie­go zro­bić. W odpo­wie­dzi wycią­gnął z kie­sze­ni utłusz­czo­ny list, pognie­cio­ny od nie­udol­nych prób zło­że­nia go, po czym stwier­dził, że ma dużo spraw na gło­wie i był­by wdzięcz­ny, gdy­bym zechciał za nie­go odpi­sać – mniej­sza o to, co odpi­sać, byle nie ura­zić auto­ra ani jego przy­ja­ciół. „Ponie­waż – wyja­śnił – liczą się gło­sy ich wszyst­kich: i te na moją korzyść, i te na nie­ko­rzyść”.

Naza­jutrz rano mia­łem przy­jem­ność nawią­za­nia kore­spon­den­cji z dżen­tel­me­nem, któ­re­go nazwi­sko wid­nia­ło pod listem. W pierw­szym odru­chu chcia­łem dać sobie z tym spo­kój, ale po zasta­no­wie­niu dosze­dłem do wnio­sku, że może być z tego nie­zły żart.

Sza­cow­ny Panie!

Upra­sza­jąc się o prze­ba­cze­nie, dozwa­lam sobie skrob­nąć kil­ka sów z umo­co­wa­nia Komi­te­tu oby­wa­tel­skie­go dla celów poin­for­mo­wa­nia się w tema­cie następ­nych wyro­bów, w któ­rych pan kan­dy­zu­je. Zna­czy roz­cho­dzi się oto:
Co pan uwa­rza o maszy­nach do zamia­ta­nia u lic?
Czy zga­dza się na pod­wysz­kę dla zamia­ta­czy do dzie­się­ciu szy­lin­gów nadzień?
Czy obo­wią­zu­je się do gło­so­wa­nia za roz­po­rzą­dze­niem dają­cym zamia­ta­czą nową dar­mo­wą mio­tłę gra­tis?
Czy popie­ra pan do pła­ty za desz­czo­we dni i żeby ludzie nie pra­co­wa­li w bło­cie ze szko­dli­wo­ścią dla zdro­wia?

Sza­cow­ny panie, dużo naszych wpó­ło­by­wa­te­li głę­bo­ko inte­re­su­ją się pana opij­nią w tych klu­czo­wych spra­wach. Pro­sze poin­for­mo­wać nas o swo­ich pod­glą­dach na te kwe­stie jak­naj­szyb­ciej.

Z umo­co­wa­nia Komi­te­tu,
W wiel­kim powa­ża­niu
BARNEY FOX