żywe linie nowe usta (2)

Czło­wiek patrzy na świat jak na syna. Źró­dło biał­ka. Wyre­gu­lo­wu­je­my bro­ma­ze­pam alpra­zo­lam i klo­ra­ze­pat pły­ta­mi cera­micz­ny­mi z Casto­ra­my. Parów­ki na rusz­to­wa­niach z Aldi­ka po kil­ku ope­ra­cjach krwa­wie­nie z geni­ta­liów dzia­ła­ją­ce na forum. Czło­wiek patrzy na syna jak krad­nie w Gdań­sku ze śmiet­ni­ka na moni­to­rin­gach bez bez­po­śred­niej per­cep­cji. Fil­try spa­li­no­we mon­tu­ją w dwu‑, trzy komo­ro­we okna PCV twój śpiew. Bło­to w uzę­bio­nej pie­śni. Lepiej widać co na zewnątrz rze­czy­wi­sto­ści w swej imma­nent­nej inno­ści świa­tło łóż­ka z pacjen­tem. Budzi­łem kie­dy jesz­cze był mały w żywym pato­sie kon­struk­cji. Jestem. Czło­wiek patrzy na świat jak na wiel­ko­prze­my­sło­we­go syna w pro­gra­mach lecze­nia zespo­łu abs­ty­nen­cji w Jaśle. Ser­ce nie może poczuć. Arma­to­rem jest ten kto we wła­snym imie­niu upra­wia żeglu­gę stat­kiem łączy fale kom­po­tu z mode­la­mi zarob­ku. Kil­ka tysię­cy zło­tych ulo­ko­wa­nych w związ­ku z dzia­ła­niem prze­ciw­dr­gaw­ko­wym uda­ło się uwol­nić do recep­to­rów. Odpo­wie­trza­nie krzy­wizn nie­zgod­nie z ich zasto­so­wa­niem w świe­tle wcho­dzą­cych prze­pi­sów. Czło­wiek patrzy na świat jak na syna w prze­cią­gu far­ma­ceu­ty­ków. Kurie­rzy jeż­dżą rowe­ra­mi na komu­nię żeby się zna­leźć i doszu­ku­ją róż­nej maści w spodniach dzwo­necz­ki. Ogło­szo­ny alarm dla mia­sta War­sza­wa wisiał w necie jak tysią­ce innych tre­ści zna­le­zio­nych pod boaze­rią. Czło­wiek patrzy na świat jak na syna wycho­dzą­ce­go z arma­tu­ry tere­nów zie­lo­nych. Czło­wiek patrzy na świat. Czło­wie­czy roz­twór syna. Syk. Antoś sika.

Nikt już nie wycho­dzi. Nie wyglą­da. Tor­biel zamiast roz­wi­nąć czy­ste. To oczy­wi­ste któ­re daje­my im żeby jedli czy­nią nam swo­bo­dę słod­ką. Przy­po­mnij sobie let­ni­ska. Z góry przy­ję­te tema­ty może jedy­nie buj­ny auto­ma­tyzm bez tro­ski. Odby­wa­ją­cy się za dziec­ka. Ma to być. Oj prze­stań luź­no­ścia­mi roz­bić. Basen pod poślad­ki cho­re­go. A jed­nak ja w jak naj­bar­dziej auto­ma­tycz­nej posta­ci. Nie­wąt­pli­wie pie­lu­cho­majt­ki do pojem­ni­ka na odpa­dy medycz­ne wol­ne od wpły­wu wszel­kiej woli kie­row­ni­czej notu­ją­ce życie psy­chicz­ne. Obluź­nij jaką­kol­wiek pomoc­ni­czą w spo­sób jak naj­da­lej idą­ce. Pozo­sta­ją ślad. Prze­ja­wia­ją przyj­mu­je. Nie są za cia­sno lub za luź­no zapię­te. Nie wie­my. Jesteś jesz­cze mło­dy. Waha­nia przed kro­kiem w nie­zna­ne. Wiel­ki dyle­mat. Uśmie­cham się bo jesteś pięk­ny.