Tylko „Niedziela życia”, nic innego

Ray­mond Quene­au: No i co?

Ray­mond Quene­au: No i co?

Nie­dzie­la życia?

Takich jak ona są tysią­ce.

A takich powie­ści jak inne też są tysią­ce, nie?

To żaden argu­ment.

Co ja prze­czy­ta­łem?

Tyl­ko Nie­dzie­lę życia, nic inne­go.

Nie mia­łeś nic inne­go do napi­sa­nia?

Czy sądzisz, że to tro­chę dla cie­bie nie­zro­zu­mia­łe?

A co tu było do zro­zu­mie­nia?

Wiek głów­ne­go boha­te­ra.

Niby dla­cze­go?

Bo Julia wyj­dzie za chło­pa­ka, któ­ry jest od niej o dwa­dzie­ścia, dwa­dzie­ścia pięć lat młod­szy. Do cze­go to dopro­wa­dzi? Powiedz mi, do cze­go to dopro­wa­dzi?

Uwa­żasz, że głów­na boha­ter­ka jest szpet­na?

Nie, nie, cał­kiem dobrze się trzy­ma. Ale dwa­dzie­ścia, dwa­dzie­ścia pięć lat róż­ni­cy, to już coś. Ona mogła widzieć, jak fran­cu­ska pie­cho­ta w czer­wo­nych por­t­kach dro­bi­ła przed pre­zy­den­tem Fal­li­ères. A on nawet nie musi wie­dzieć, co to za jeden ten Fal­li­ères.

Ale on nie ma dwu­dzie­stu lat. A co naj­wię­cej, Julia ma to gdzieś. Powiedz: uwa­żasz, że jest prze­cho­dzo­na?

Wca­le nie.

Gębu­sia jak?

W porzo.

Pier­siąt­ka?

Mogą być.

Nóżę­ta?

Jak trze­ba.

To o co cho­dzi?

Liczy się nie tyl­ko stro­na fizycz­na, jak powie sio­stra głów­nej boha­ter­ki. Cho­dzi też o mora­le.

„Jej­ku”, odpo­wie jej Julia. Skąd ona wycią­gnę­ła podob­ny tekst?

Nie wysi­laj się, sam jej to pod­su­ną­łem.

Czy ta głu­pia Julia napraw­dę myśli, że wszyst­kich face­tów trzy­ma się tym samym?

Jego będzie umia­ła.

Co z tego wynik­nie?

Dobre, same dobre rze­czy.

A czy dziew­czy­na poma­ga­ją­ca w skle­pie zno­wu komuś dała?

Zapy­ta­na, otwo­rzy­ła usta, ale nie zdą­ży­ła się ode­zwać.

I co?

Pró­bo­wa­ła wymi­gać się od zanie­sie­nia cze­goś pani Foucol­le.

Co ją to obcho­dzi­ło?

Stwier­dzi­ła, że nie wie.

Chcesz mi jesz­cze coś powie­dzieć?

Napraw­dę uwa­żasz, że Julie robi głup­stwo?

Co masz na myśli?

Prze­cież to jasne.

Co takie jasne?

Musia­łem to napi­sać.

Tyl­ko tyle masz mi do powie­dze­nia?

Jesz­cze ci mało?

A czy sio­stry będą pamię­tać zaułek Tra­inée?

Nazwa w sam raz.

Czy będą pamię­tać, co wyda­rzy­ło się przy wycho­dze­niu z pod­sta­wów­ki?

Pew­nie.

„Pamię­tasz?”, zapy­ta Julia, z góry się śmie­jąc z jakie­goś wspól­ne­go wspo­mnie­nia, któ­re będzie zamie­rza­ła przy­wo­łać.

Chan­tal jej prze­rwie.

[OD REDAKCJI: Niniej­sza roz­mo­wa jest mało wybred­nym żar­tem w sty­lu OuLi­Pij­skim, do któ­re­go to żar­tu mate­ria­łu tek­sto­we­go dostar­czy­ła oczy­wi­ście Nie­dzie­la życia Ray­mon­da Quene­au w prze­kła­dzie Han­ny Igal­son-Tygiel­skiej. Czy­tel­ni­kom na tyle sza­lo­nym, by odda­wać się lek­tu­rze pro­zy tego pisa­rza, nie trze­ba tłu­ma­czyć, czym było OuLi­Po i dla­cze­go ta roz­mo­wa ma jed­nak pewien głęb­szy sens, dodać jed­nak moż­na, że w pra­cy uru­cho­mio­nej tu maszy­ny tek­sto­twór­czej nie­ja­ką rolę ode­gra­ła cyfra sie­dem, ozna­cza­ją­ca kil­ka róż­nych rze­czy, ale też prze­cież siód­my dzień tygo­dnia, czy­li nie­dzie­lę. Tych, któ­rzy zde­ko­do­wa­li uży­tą regu­łę trans­for­ma­cyj­ną, zachę­ca­my do napi­sa­nia swej wła­snej Nie­dzie­li życia.]