Siostra stereofoniczna

Kuba Mikur­da: Kie­dy po raz pierw­szy pomy­śla­łeś o tym, żeby połą­czyć czy­ta­nie Andrze­ja Sosnow­skie­go z muzy­ką?

Karol Pęcherz: Kil­ka lat temu zaczę­li­śmy na Trzeb­nic­kiej robić muzy­kę do poezji Edwar­da Pase­wi­cza i szyb­ko poczu­łem, że to zna­ko­mi­ty pomysł, bo rzad­ko się zda­rza, żeby kla­sycz­ne numer­ki w radiu mia­ły dobry tekst. A potem pozna­łem poezję Andrze­ja Sosnow­skie­go, zachły­sną­łem się jego spo­so­bem czy­ta­nia (świet­ny, niski głos) i pokrze­pio­ny wcze­śniej­szy­mi doko­na­nia­mi posta­no­wi­łem podejść jego głos, zupeł­nie dla sie­bie. Pierw­szy był kawa­łek „Wiersz (Trac­kless)”, któ­ry powstał we współ­pra­cy z Łuka­szem Pla­tą. Potem zro­bi­li­śmy jesz­cze kil­ka aran­ża­cji, część z nich, po wie­lu prze­rób­kach, tra­fi­ła na pły­tę.

Ten sam, tytu­ło­wy „Trac­kless”?

Tak, z tym, że to już nie jest ten sam „Trac­kless”, zarów­no od stro­ny muzycz­nej jak i mery­to­rycz­nej. Muzycz­nie, bo kawa­łek jest dłuż­szy, dogra­li­śmy sak­so­fo­ny Micha­ła Litwiń­ca i nowy wokal Andrze­ja (oka­za­ło się, że nagra­nia, któ­ry­mi dys­po­no­wa­li­śmy, były za sła­be do pra­cy nad pły­tą, nawet pły­tą offo­wą). A mery­to­rycz­nie, bo w nowym kon­tek­ście, kon­tek­ście pły­ty, oprócz Tra­kla, zagi­nię­cia czy zagu­bie­nia poja­wia się jesz­cze track-less, jakieś zatra­ce­nie w dźwię­ku, jakaś ciem­na miłość do muzy­ki jesz­cze inna sio­stra – sio­stra ste­reo­fo­nicz­na.

Czy to ty wybie­ra­łeś tek­sty na pły­tę? A jeśli tak – czym się kie­ro­wa­łeś?

Na począt­ku uży­wa­li­śmy recy­ta­cji dostęp­nych w witry­nie inter­ne­to­wej Biu­ra Lite­rac­kie­go, nagrań z cza­sów Legni­cy. A zatem wybór był moc­no ogra­ni­czo­ny, po pro­stu bra­li­śmy to, co naj­cie­kaw­sze w archi­wum mp3. Póź­niej sytu­acja się zmie­ni­ła, Andrzej zgo­dził się nagrać woka­le na naszą proś­bę. Osta­tecz­nie pły­ta Trac­kless to finał pew­ne­go pro­ce­su, któ­ry trwał dobre trzy lata. Wie­le czyn­ni­ków zło­ży­ło się na jej osta­tecz­ny kształt, pojem­ność pły­ty, ogra­ni­czo­ne zaso­by mp3 itd. To się zawsze bar­dzo róż­nie dzie­je. Osta­tecz­nie zosta­wi­li­śmy osiem nume­rów, jako kon­sen­sus mię­dzy mną, Andrze­jem i pozo­sta­łą czę­ścią gru­py The Cha­in Smo­kers.

Czy Andrzej od razu kupił twój pomysł, czy musia­łeś go prze­ko­ny­wać? Czy w waszych roz­mo­wach poja­wił się David Bowie?

Jak sądzę, po pro­stu zaprzy­jaź­ni­li­śmy się jesie­nią 2005 roku, po spo­tka­niu Andrze­ja i Mać­ka Malic­kie­go na Trzeb­nic­kiej. Mie­li­śmy już kil­ka goto­wych nume­rów i poka­zy­wa­łem je Andrze­jo­wi. A dziś jest cał­kiem sym­pa­tycz­na pły­ta, któ­rą mógł­bym kupić (nie wiem jak Andrzej ale ja bym kupił). Co do legen­dar­ne­go Davi­da Bowie, to sły­sza­łem wie­le razy o fascy­na­cji Andrze­ja, ale to nie jest moja fascy­na­cja, nie­ste­ty, bar­dzo sła­bo orien­tu­ję się w muzy­ce. Andrzej jest dużo lepiej zorien­to­wa­ny, więc David Bowie pew­nie poja­wił się gdzieś przy oka­zji. Ale wyda­je mi się, że pro­jekt Trac­kless jest bar­dzo dale­ko od Bowie­go. Pew­nym łącz­ni­kiem mógł­by być wiersz „Nowa karie­ra w nowym mie­ście”, ale to tym­cza­sem pomysł na przy­szłość, ten tekst i jesz­cze parę innych. Będę chciał roz­wi­jać muzycz­ny wątek z Sosnow­skim.

A jak wyobra­żasz sobie wystę­py na żywo? Czy kon­cert na Por­cie to jed­no­ra­zo­wa spra­wa, czy począ­tek tra­sy Trac­kless?

Tra­sa Trac­kless, to ład­ne. Jeśli o mnie cho­dzi, to jak naj­bar­dziej, tak. W mia­rę moż­li­wo­ści finan­so­wych (albo bra­ku moż­li­wo­ści finan­so­wych) sta­ram się kom­ple­to­wać sprzęt z myśląc o gra­niu na żywo. Trac­kless powstał mysz­ką (rów­nież pierw­sze par­tie sak­so­fo­no­we!), ale kie­dy myśli się o gra­niu na żywo trze­ba mieć już jakiś sprzęt, ste­row­nik MIDI, w mia­rę dobrą kar­tę dźwię­ko­wą, mixer itd. Sta­ram się uni­kać zagu­bie­nia sprzę­to­we­go. Więc jeśli cho­dzi o tra­sę Trac­kless jestem jak naj­bar­dziej za, roz­ma­wia­łem o tym rów­nież z Andrze­jem i są szan­se na kon­cert w Pere­spie, Atlan­ty­dzie, może gdzieś na dnie Bał­ty­ku pod hasłem Gri­mo­ire, albo w jakimś ciem­nym zagaj­ni­ku dla grzy­bia­rzy.

A te kawał­ki video, któ­re są na pły­cie? To nagra­nia ze stu­dia czy tele­dy­ski?

To raczej pró­by z tech­ni­ką video w obec­no­ści tek­stu poetyc­kie­go i muzy­ki, taka zaba­wa z mate­rią. Na pły­cie są trzy kli­py – dwa wyko­na­ne bar­dziej pod kątem same­go tek­stu i muzy­ki oraz trze­ci, nagra­ny spe­cjal­nie z Andrze­jem, nie­co bar­dziej prze­my­śla­ny. Anok­sję zro­bi­li­śmy w prze­strze­niach sta­rej zajezd­ni tram­wa­jo­wej we Wro­cła­wiu, a część zdjęć w kowar­skich sztol­niach ura­nu, oko­ło 150 metrów pod zie­mią, bli­sko rado­nu i pier­wiast­ków pro­mie­nio­twór­czych. Andrzej jest pro­mie­nio­twór­czy! Bar­dzo mu się podo­ba­ło w tych dziw­nych Kowa­rach i pod zie­mią, tam jest też jeden z naj­dłuż­szych tune­li kole­jo­wych. Nie zdą­ży­li­śmy tam pójść, a moż­na by coś nagrać do kawał­ka „Sze­ro­kość poetyc­ka zero”, któ­ry koń­czy się wer­sem „na koń­cu świa­tła jest tunel”.

Pozo­sta­łe dwa kli­py opie­ra­ją się na nie­zwy­kłej uro­dzie Agniesz­ki Rzeź­niak, któ­ra potra­fi swo­ją twa­rzą oddać sze­reg emo­cji i posta­ci, któ­re sobie wyobra­żam, kie­dy czy­tam wier­sze Andrze­ja. Do pozo­sta­łych dwóch kawał­ków, tych bez kli­pów, zro­bi­li­śmy zdję­cia z Agniesz­ką, aby roz­wi­nąć „wątek kobie­cy” w twór­czo­ści Sosnow­skie­go. Bo jest prze­cież Hil­da Möbius, dziew­czyn­ka z zapał­ka­mi, czy legen­dar­na sio­stra, albo dziew­czyn­ka z żylet­ką w ustach, pamię­tasz Kubu­siu? „Marzę o jej chłod­nych poca­łun­kach”.

Czy Andrzej na bie­żą­co komen­to­wał waszą pra­cę, pod­po­wia­dał, pro­te­sto­wał?

Andrzej ma nie­sa­mo­wi­te wyczu­cie este­tycz­ne i moż­na się od nie­go wie­le nauczyć. Na począt­ku, kie­dy nie było jesz­cze mowy o pły­cie, pod­sy­ła­łem mu róż­ne mp3 z aran­ża­cja­mi wier­szy. Andrzej poka­zy­wał je Elż­bie­cie i wysy­łał mi maila, naj­czę­ściej oko­ło trze­ciej w nocy: „bar­dzo ład­ne, dzię­ku­ję”. I to były takie miłe momen­ty. Kie­dy zaczę­li­śmy bar­dziej świa­do­mie pra­co­wać nad pły­tą, Andrzej inter­we­nio­wał kil­ka razy, np. nazwa „Cha­in Smo­kers” jest oczy­wi­ście wyna­laz­kiem Andrze­ja, my pro­po­no­wa­li­śmy same gnio­ty typu: „Hilad Möbius”, „Ostat­nie Pęche­rzy­ki Powie­trza” itd. To nie było tra­fio­ne. A „Cha­in Smo­kers” bar­dzo mi się podo­ba – znów nie robię sobie wyrzu­tów z powo­du tego, że palę. Teraz nie mógł­bym prze­stać – to było­by po pro­stu nie fair. Andrzej zasu­ge­ro­wał też foto­gra­fie Geo­r­gie­wa, wybrał „Tachy­me­trię” z kil­ku nowych aran­ża­cji. Pozo­sta­łe nie weszły na pły­tę. Cały czas wysy­ła­li­śmy sobie noca­mi maile – taki dia­log na dwie kla­wia­tu­ry – ja mia­łem jakąś swo­ją mgli­stą wizje cało­ści i Andrzej sobie coś wyobra­żał. No i coś wyszło, coś, jak sądzę, przy­jem­ne­go.