Aleksander Trojanowski zadebiutuje w Biurze Literackim

Po książ­kach Ada­ma Kacza­now­skie­go i Tade­usza Róże­wi­cza trze­cią tego­rocz­ną nowo­ścią Biu­ra Lite­rac­kie­go będzie tom Par­kin­gi pod­ziem­ne jako mia­sta spo­tkań wro­cław­skie­go poety Alek­san­dra Tro­ja­now­skie­go. To już siód­my debiut na prze­strze­ni nie­co ponad dwóch lat będą­cy efek­tem pro­jek­tu wydaw­ni­cze­go „Pierw­sza książ­ka”, któ­re­go redak­cyj­ną opie­kun­ką jest Joan­na Muel­ler.

Po książ­kach Ada­ma Kacza­now­skie­go i Tade­usza Róże­wi­cza trze­cią tego­rocz­ną nowo­ścią Biu­ra Lite­rac­kie­go będzie tom Par­kin­gi pod­ziem­ne jako mia­sta spo­tkań wro­cław­skie­go poety Alek­san­dra Tro­ja­now­skie­go. To już siód­my debiut na prze­strze­ni nie­co ponad dwóch lat będą­cy efek­tem pro­jek­tu wydaw­ni­cze­go „Pierw­sza książ­ka”, któ­re­go redak­cyj­ną opie­kun­ką jest Joan­na Muel­ler.

Debiu­tanc­ka książ­ka Tro­ja­now­skie­go to poetyc­ki loop o miej­scach. Miesz­kań­cy jego wier­szy pró­bu­ją opusz­czać swo­je rdzen­ne dziel­ni­ce, ale ścież­ki (muzycz­ne?) zwi­ja­ją się w pętle, fugi oka­zu­ją się ron­da­mi, a gorącz­ko­we uciecz­ki koń­czą się w punk­cie wyj­ścia – gdzieś we wro­cław­skim „moim Win­ni­peg”. To wier­sze śnią­ce, ale śnią­ce w języ­ku, tęt­nią­ce nie­spo­koj­nym ryt­mem, roz­wi­bro­wa­ne ero­ty­ką gra­ma­ty­ki, któ­ra pozwa­la pochwy­cić rela­cje intym­ne na gorą­cym uczyn­ku poli­tycz­no­ści.

Zapo­wie­dzią książ­ki był zestaw wier­szy w alma­na­chu „Połów. Poetyc­kie debiu­ty 2018” doce­nio­ny m.in. przez Joan­nę Orską: „U Tro­ja­now­skie­go poetyc­ki poten­cjał pły­ną­cych zde­rzeń wyda­je się odzie­dzi­czo­ny naj­głę­biej po Andrze­ju Sosnow­skim, cho­ciaż powie­dzieć nale­ży, że lek­cja ta (…) odro­bio­na zosta­je przez Tro­ja­now­skie­go z napraw­dę świet­nym skut­kiem, moc­no zin­dy­wi­du­ali­zo­wa­nym poprzez kre­ację intym­no­ści, któ­ra się nie-udo­stęp­nia – i jest obca”.

„Tro­ja­now­ski bowiem dosko­na­le wie, w co chce nas wpa­ko­wać” – pisał we wspo­mnia­nym alma­na­chu Dawid Mate­usz. „Odro­bił lek­cje i wybi­ja się na nie­pod­le­głość. Swo­ją lite­rac­ką per­so­nę budu­je z peł­ną świa­do­mo­ścią. Pisze o mie­ście, ale nie jest poetą mia­sta. Cza­sem oka­zu­je się poetą swo­jej dziel­ni­cy – dzie­je się to prze­waż­nie wte­dy, kie­dy już musi wyjść ze swo­je­go poko­ju do skle­pu wie­lo­bran­żo­we­go, przy­pad­kiem zaha­cza­jąc o Sie­radz albo Cie­szyn”.

I dalej doda­je: „Wyda­je się przy tym poetą swe­go rodza­ju prze­ło­mu gene­ra­cyj­ne­go, bo zna­ko­mi­cie łączy naj­bar­dziej cha­rak­te­ry­stycz­ne cechy dyk­cji rocz­ni­ków osiem­dzie­sią­tych z nad­świa­do­mo­ścią i lek­ko­ścią zna­ną z pierw­szych publi­ka­cji książ­ko­wych poetów uro­dzo­nych po roku 1990. Ze swo­jej stro­ny, kole­gi po kla­wia­tu­rze, mogę tyl­ko dodać, że może­cie go zlek­ce­wa­żyć – jest na to gotów. I bar­dzo szyb­ko udo­wod­ni, że nie mie­li­ście racji”.

Alek­san­der Tro­ja­now­ski uro­dził się 25 wrze­śnia 1990 roku. Jest poetą i pro­za­ikiem, dok­to­ran­tem na Wydzia­le Filo­lo­gicz­nym Uni­wer­sy­te­tu Wro­cław­skie­go oraz nauczy­cie­lem hisz­pań­skie­go. Zdo­był Nagro­dę Publicz­no­ści w XXIII OKP im. Jac­ka Bie­re­zi­na i Nagro­dę im. Maria­na Redwa­na na Festi­wa­lu Fama 2016. Jest tak­że fina­li­stą Poło­wu 2016. Wier­sze publi­ko­wał w „Odrze”, „2Miesięczniku”, „Kon­ten­cie”, „Heli­kop­te­rze”. Miesz­ka we Wro­cła­wiu.