Maria Krzywda: Wszystko dobrze

7 mar­ca do księ­garń w całej Pol­sce tra­fi­ło Wszyst­ko dobrze Marii Krzyw­dy – zbiór 29 opo­wia­dań z pogra­ni­cza gatun­ków.

7 mar­ca do księ­garń w całej Pol­sce tra­fi­ło „Wszyst­ko dobrze” Marii Krzyw­dy – zbiór 29 opo­wia­dań z pogra­ni­cza gatun­ków. To książ­ka, w któ­rej na gład­kiej tafli rze­czy­wi­sto­ści poja­wia­ją się rysy, a pod pozor­nie chłod­ną nar­ra­cją gotu­je się wrzask. W mikro­opo­wie­ściach nastę­pu­ją połą­cze­nia prze­ci­wieństw: dystan­su i bli­sko­ści, bez­bron­no­ści z bez­względ­no­ścią, wal­ki oraz kapi­tu­la­cji, reali­zmu oby­cza­jo­we­go prze­cho­dzą­ce­go w sur­re­alizm. To kolej­na po debiu­tach Elż­bie­ty Łap­czyń­skiej, Mar­ty Soko­łow­skiej, Krzysz­to­fa Chro­now­skie­go i Jaku­ba Wiśniew­skie­go „pierw­sza książ­ka pro­zą” z pro­jek­tu wydaw­ni­cze­go Biu­ra Lite­rac­kie­go.

„Wszyst­ko dobrze” cha­rak­te­ry­zu­je oszczęd­ny, pre­cy­zyj­ny język i sku­pie­nie na new­ral­gicz­nych dro­bia­zgach codzien­no­ści. Tytu­ło­we moty­wy zako­rze­nio­ne są w rze­czy­wi­sto­ści i jed­no­cze­śnie wykra­cza­ją poza nią. Sta­no­wią punkt wyj­ścia do roz­wa­żań doty­czą­cych kon­dy­cji współ­cze­sne­go czło­wie­ka. Zda­niem Ada­ma Kacza­now­skie­go, redak­to­ra książ­ki: „Wyjąt­ko­wość tych opo­wia­dań bie­rze się z połą­cze­nia z pozo­ru prze­ciw­staw­nych sobie żywio­łów. Maria Krzyw­da panu­je nad emo­cja­mi – swo­ich boha­te­rów i czy­tel­ni­ka. Posia­da tak­że umie­jęt­ność omi­ja­nia raf oczy­wi­stych point. Mówi mniej, żeby dać nam wię­cej”.

„Bar­dzo dobra pro­za, z już wła­sną, roz­po­zna­wal­ną, sygna­tu­rą” – pisze o książ­ce Karol Mali­szew­ski i doda­je: „Jeże­li ktoś szu­ka łatwej pocie­chy, to w twór­czo­ści Marii Krzyw­dy jej nie znaj­dzie: ‘Wszyst­ko dobrze’ wyda­je się pozy­cją bez­ce­re­mo­nial­ną czy wręcz okrut­ną. To raczej wiwi­sek­cja niż baśń lub bal­la­da. Autor­ka widocz­nie nie lubi pod­trzy­my­wać złu­dzeń. Może nawet stoi za tym prze­ko­na­nie doty­czą­ce lite­ra­tu­ry, któ­ra – jak moż­na sądzić – nie powin­na zacho­wy­wać rado­snych pozo­rów doty­czą­cych egzy­sten­cji. Gdy zre­zy­gnu­je z ozdob­ni­ków na próż­no wysy­ła­nych w odbior­czy kosmos, zosta­ją takie nagie zapi­sy; nie­po­zor­ne, a jed­nak poru­sza­ją­ce, jątrzą­ce”.

„Ten zbiór zalud­nia­ją boha­te­ro­wie bar­dzo zwy­kli, tacy, któ­rych mija­my na uli­cy czy spo­ty­ka­my w kolej­ce po buł­ki. Czy­tel­nik ma wgląd w kil­ka intym­nych chwil przy­god­nych nie­zna­jo­mych” – wyzna­je Maria Krzyw­da w roz­mo­wie z Mał­go­rza­tą Żebrow­ską opu­bli­ko­wa­nej w Maga­zy­nie Lite­rac­kim biBLio­te­ka przy oka­zji pre­mie­ry książ­ki. „Wspo­mnia­ny brak toż­sa­mo­ści, któ­rej nośni­kiem jest imię, daje prze­strzeń do stwo­rze­nia boha­te­ra w gło­wie czy­tel­ni­ka, wyko­rzy­sta­nia w pro­ce­sie lek­tu­ry doświad­czeń i wraż­li­wo­ści odbior­cy tek­stu” – doda­je pro­za­icz­ka o boha­te­rach „Wszyst­ko dobrze”.

Maria Krzyw­da to autor­ka krót­kich form pro­za­tor­skich, z wykształ­ce­nia filo­loż­ka, miesz­kan­ka Gdań­ska. W „Mani­fe­ście” opu­bli­ko­wa­nym w biBLio­te­ce dekla­ru­je: „Nie czu­ję się czę­ścią więk­szej nar­ra­cji. Nie umiem umie­ścić się na lite­rac­kiej mapie. Pisa­nie jest dla mnie mani­fe­stem bycia sobą i two­rze­niem bytów, któ­re nie muszą mieć ze mną nic wspól­ne­go. Prze­twa­rza­niem rze­czy­wi­sto­ści”. Wśród zesta­wów mate­ria­łów w maga­zy­nie Biu­ra Lite­rac­kie­go zna­la­zły się: „Muzy­ka sło­wa” – zapis czy­ta­nia w towa­rzy­stwie Wacła­wa Zim­pla, kolej­ny odci­nek „Ksią­żek z Biu­ra” oraz głos autor­ki w ankie­cie „Kwe­stio­na­riusz 2022”.