Anna ADAMOWICZ: Animalia

Pierw­szą książ­ką dato­wa­ną na 2019 rok w Biu­rze Lite­rac­kim są Ani­ma­lia Anny Ada­mo­wicz, któ­rej debiu­tanc­ki tom Wąt­pia był nomi­no­wa­ny do Nagro­dy Lite­rac­kiej Gdy­nia.

Pierw­szą książ­ką dato­wa­ną na 2019 rok w Biu­rze Lite­rac­kim są Ani­ma­lia Anny Ada­mo­wicz, któ­rej debiu­tanc­ki tom Wąt­pia był nomi­no­wa­ny do Nagro­dy Lite­rac­kiej Gdy­nia. Publi­ka­cja jest głów­ną nagro­dą pro­jek­tu wydaw­ni­cze­go „Dru­ga i kolej­na książ­ka”, któ­re­go finał miał miej­sce przy oka­zji ubie­gło­rocz­nej Sta­cji Lite­ra­tu­ra w Stro­niu Ślą­skim. O ile wydaw­nic­two Artu­ra Bursz­ty opu­bli­ko­wa­ło już dwa­dzie­ścia jeden debiu­tów, o tyle jeśli cho­dzi o dru­gą książ­kę w dorob­ku auto­ra, to dopie­ro czwar­ty taki przy­pa­dek w histo­rii po tomach: Bian­ki Rolan­do, Mar­ty Pod­gór­nik i Edwar­da Pase­wi­cza.

Jakub Skur­tys dostrze­ga poli­tycz­ny poten­cjał książ­ki Ada­mo­wicz: „tomu peł­ne­go współ­czu­cia, wyda­rzeń i posta­ci histo­rycz­nych, wypeł­nio­ne­go soma­ty­zma­mi i kon­se­kwent­nym poszu­ki­wa­niem róż­ni­cy w głę­bi­nach cie­le­sno­ści, ale też prze­peł­nio­ne­go zwąt­pie­niem. Tomu nawie­dza­ne­go przez trau­ma­tycz­ny refren o aryj­skiej Euro­pie, któ­ra „drga niespokojnie/ ale nie ma woj­ny”, przez lęk o „Euro­pę tęt­nią­cą kon­wul­syj­nie, jak­by ktoś ją wywlókł// na brzeg”, „Euro­pę wiją­cą się w płyt­kiej kału­ży”, „gęstą i soczy­stą”.

Anna Ada­mo­wicz nie ma naj­lep­sze­go zda­nia o gatun­ku ludz­kim, któ­ry bez­myśl­nie nisz­czy wła­sną pla­ne­tę, kolo­ni­zu­je kosmos, krzyw­dzi inne isto­ty i dła­wi się wła­snym kon­sump­cjo­ni­zmem. Jej tom nie jest jed­nak pom­pa­tycz­ną i łatwą dekla­ra­cją: „Oskar­żam!”, ale dro­bia­zgo­wą, roz­pi­sa­ną na wier­sze ana­li­zą pro­ce­sów bio­lo­gicz­nych, eko­lo­gicz­nych, spo­łecz­nych i kul­tu­ro­wych, któ­re mogą ska­zać ludz­kość i świat na zagła­dę, ale mogą też stać się dla nas oca­le­niem. „Poezja mnie zba­wi” – gło­si bli­skie Ada­mo­wicz hasło, a jej wła­sna twór­czość potwier­dza, że jest na to duża szan­sa.

W roz­mo­wie z Dawi­dem Mate­uszem opu­bli­ko­wa­nej w maga­zy­nie lite­rac­kim biBLio­te­ka Anna Ada­mo­wicz doda­je: Ani­ma­lia to może jest con­sio­us rap, choć napi­sa­ny raczej przez prze­ra­żo­ne świa­tem dziec­ko niż przez akty­wist­kę spo­łecz­ną. I praw­do­po­dob­nie niko­go ten rap nie zba­wi ani nie oca­li żad­ne­go czło­wie­ka ani roba­la, ale przy­naj­mniej o czymś opo­wie, komuś i cze­muś udzie­li gło­su, jakoś się usta­wi wzglę­dem tego prze­ra­ża­ją­ce­go świa­ta, sta­wi mu mier­ny i bier­ny opór”.

Autor­ka Ani­ma­liów uro­dzi­ła się w 1993 roku w Lubi­nie. Na co dzień jest dia­gnost­ką labo­ra­to­ryj­ną. Jej debiut Wąt­pia uka­zał się w 2016 roku. To „30 wier­szy o cie­le, cho­ro­bach, medy­cy­nie i mate­rii, od któ­rej zaczy­na się kul­tu­ra, lite­ra­tu­ra, mit. Tytu­ło­we wąt­pia, czy­li wnętrz­no­ści, to na mocy brzmie­nio­we­go sko­ja­rze­nia tak­że wąt­pli­wo­ści – wąt­pli­wo­ści co do natu­ry czło­wie­czeń­stwa”. Autor­ka dwu­krot­nie zna­la­zła się w gro­nie fina­li­stów Poło­wu (2012, 2016). Nomi­no­wa­na była tak­że do nagro­dy głów­nej w XIX OKP im. Jac­ka Bie­re­zi­na. Miesz­ka we Wro­cła­wiu.