BL‑e premiera / Tymoteusz KARPOWICZ: Zmyślony człowiek

W wer­sji elek­tro­nicz­nej uka­za­ła się wła­śnie książ­ka Tymo­te­usza Kar­po­wi­cza Zmy­ślo­ny czło­wiek.

W wer­sji elek­tro­nicz­nej uka­za­ła się wła­śnie książ­ka Tymo­te­usza Kar­po­wi­cza Zmy­ślo­ny czło­wiek. Przy­wy­kli­śmy, że w książ­kach Kar­po­wi­cza wier­sze roz­bie­ga­ją się w róż­nych kie­run­kach, wypusz­cza­ją pędy, splą­tu­ją korze­nia­mi z inny­mi utwo­ra­mi. Joan­na Roszak pro­po­nu­je zupeł­nie nowe spoj­rze­nie: nie na kłą­cza twór­czo­ści, lecz na koro­nę wier­szo­we­go drze­wa. Przy­po­mi­na naj­bar­dziej zna­ne wier­sze poety, ale też wybie­ra te, któ­re praw­dzi­wie oddy­cha­ją lasem, a otwar­te nim, otwie­ra­ją czy­ta­ją­cych na nie­zna­ne doświad­cze­nia.

Owe drzew­ne utwo­ry pozwa­la­ją zoba­czyć w tej poezji (nie­słusz­nie zapo­mnia­nej i uwa­ża­nej za trud­ną) war­tość, któ­rej dotąd nie dostrze­ga­no – udzie­la­nie lek­cji medy­ta­cji i spo­ko­ju. W posło­wiu do książ­ki Joan­na Roszak zdra­dza naj­waż­niej­sze sło­wa-klu­cze książ­ki: „hasła: las, drze­wa, oddech, odosob­nie­nie, ustro­nie po podró­ży (sec­lu­sion after a jour­ney), poświę­ce­nie, oczysz­cze­nie, ogień, mid­sum­mer (śro­dek lata, noc świę­to­jań­ska), życie, dusza, zie­leń, mil­cze­nie, wege­ta­cja, powie­trze oraz wiatr”.

W roz­mo­wie w biBLio­te­ce, autor­ka wybo­ru doda­je: „Las czę­sto sygna­li­zo­wał w jego twór­czo­ści alu­zję, gąszcz inter­tek­stu­al­no­ści, żywioł poezji. Czy­tał go, będąc spad­ko­bier­cą Przy­bo­sia, auto­ra wier­sza „W głąb las”, i Bole­sła­wa Leśmia­na („Więc las poko­chaj! Nic nie ma prócz lasu!”)”. „Poezja Kar­po­wi­cza dłu­go koja­rzy­ła mi się z kon­wul­sją, histe­rią słow­ną, sytu­owa­łam ją dale­ko poza jasno­ścią. Te wier­sze ze mną nie zosta­ły. Chcia­łam więc dać czy­tel­nicz­kom i czy­tel­ni­kom książ­ki moje­go naj­bliż­sze­go Kar­po­wi­cza”.

Tymo­te­usz Kar­po­wicz był poetą, pro­za­ikiem, dra­ma­to­pi­sa­rzem, tłu­ma­czem i kry­ty­kiem lite­rac­kim. Pra­co­wał jako asy­stent na Uni­wer­sy­te­cie Wro­cław­skim. Nale­żał do redak­cji m.in. „Nowych Sygna­łów” i „Odry”. W 1973 roku wyje­chał na sta­łe z Pol­ski do Sta­nów Zjed­no­czo­nych, a w 1978 roku objął sta­no­wi­sko pro­fe­so­ra na uni­wer­sy­te­cie sta­nu Illi­no­is w Chi­ca­go. Zmarł w 2005 roku w Oak Park. Pocho­wa­ny został na Cmen­ta­rzu Oso­bo­wic­kim we Wro­cła­wiu.