Grzegorz WRÓBLEWSKI: Ra

Grze­gorz Wró­blew­ski, uczest­nik cyklu „Bar­ba­rzyń­cy i nie” oraz jeden z czte­rech auto­rów (obok Mar­ci­na Świe­tlic­kie­go, Krzysz­to­fa Jawor­skie­go i Woj­cie­cha Wil­czy­ka), któ­rych tomy inau­gu­ro­wa­ły w 1997 roku dzia­łal­ność wydaw­ni­czą w Biu­rze Lite­rac­kim, powra­ca z pre­mie­ro­wą książ­ką – liczą­cym 108 stron zbio­rem Ra.

Grze­gorz Wró­blew­ski, uczest­nik cyklu „Bar­ba­rzyń­cy i nie” oraz jeden z czte­rech auto­rów (obok Mar­ci­na Świe­tlic­kie­go, Krzysz­to­fa Jawor­skie­go i Woj­cie­cha Wil­czy­ka), któ­rych tomy inau­gu­ro­wa­ły w 1997 roku dzia­łal­ność wydaw­ni­czą w Biu­rze Lite­rac­kim, powra­ca z pre­mie­ro­wą książ­ką – liczą­cym 108 stron zbio­rem Ra.

W posło­wiu do tomu Rafał Waw­rzyń­czyk i Dawid Kuja­wa zauwa­ża­ją, że „naj­now­sza książ­ka Grze­go­rza Wró­blew­skie­go na pierw­szy rzut oka nie wyda­je się dra­pież­na ani agre­syw­na; moż­na nawet poku­sić się o tezę, że poeta w ostat­nim cza­sie coraz bar­dziej roz­ja­śnia idiom, wygła­dza mu kan­ty, szli­fu­je jego zgru­bie­nia. Jak­kol­wiek oce­niać tona­cję nowych wier­szy – wesoł­ko­wa­tość przy­kry­wa w nich chy­ba mimo wszyst­ko dość przy­gnę­bia­ją­ce roz­po­zna­nia – to ich ‘pozy­tyw­ny’, nakie­ro­wa­ny na komu­ni­ka­cję wymiar docho­dzi do gło­su być może naj­sil­niej w całej karie­rze auto­ra”.

Tom miesz­ka­ją­ce­go w Kopen­ha­dze poety, dra­ma­tur­ga i mala­rza sku­pia się na śmiesz­nost­kach oraz wyko­le­je­niach mię­dzy­ludz­kiej komu­ni­ka­cji, na „byciu w kon­tak­cie”, któ­re naj­czę­ściej zakra­wa na absurd. Wier­sze z Ra nie rezy­gnu­ją jed­nak z awan­gar­do­wych ambi­cji, wciąż chęt­nie kon­fron­tu­ją czy­tel­ni­ków z logi­ką lustrza­ne­go labi­ryn­tu (choć może nie abs­trak­cyj­nych afek­tyw­nych plam), jed­nak dzie­je się to z zacho­wa­niem spój­no­ści nar­ra­cyj­nej poetyc­kich insce­ni­za­cji oraz schlud­no­ści, a nie­kie­dy wręcz kla­sycz­no­ści form uży­tych w innych tek­stach.

„Ra nie jest jed­nak pro­mo­cją kata­stro­ficz­nych wizji. To doku­ment z Zie­mi. Skie­ro­wa­ny do sióstr/braci, któ­rzy czu­ją się być może podob­nie jak autor tej książ­ki. ‘Każ­dy umie­ra w samot­no­ści’, ale póki jesz­cze nie umarł, to ponoć nadal oddy­cha etc. Horus, Anu­bis, Sach­met też odpo­wied­nio dosta­li od ojca w dupę, ale do koń­ca nie dali się wyro­lo­wać. Świa­do­mość absur­du to stan naj­wyż­szy, to wła­śnie to nasze słyn­ne ‘pięć minut’, nie­za­leż­ność i jedy­ny sens poby­tu ssa­ka na Mlecz­nej Dro­dze” – mówi o swo­jej naj­now­szej książ­ce autor w roz­mo­wie z Rafa­łem Gawi­nem w biBLio­te­ce.

Grze­gorz Wró­blew­ski uro­dził się w 1962 roku w Gdań­sku. W latach 1966–1985 miesz­kał w War­sza­wie, od 1985 roku żyje w Kopen­ha­dze. Jest arty­stą wizu­al­nym, auto­rem ksią­żek poetyc­kich, ese­istycz­nych, pro­za­tor­skich i dra­ma­tów. Ostat­nio opu­bli­ko­wał wybo­ry poetyc­kie: Let­nie rytu­ały (2022) i Dear Belo­ved Humans (2023, USA), a tak­że zbio­ry wier­szy: Tora! Tora! Tora! (2020), Cuki­nie (2021), Nie­bo i join­ty (2023). Jego pra­ce arty­stycz­ne (malar­stwo, insta­la­cje, mixed-media) poka­zy­wa­no na wysta­wach w Danii, Pol­sce, Wiel­kiej Bry­ta­nii i Niem­czech.